Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.


เปิดรับตัวละครอยู่ / About EBF // ระบบต่างๆ Happy valentine
 
บ้านบ้าน  PortalPortal  Latest imagesLatest images  ค้นหาค้นหา  สมัครสมาชิก(Register)สมัครสมาชิก(Register)  เข้าสู่ระบบ(Log in)  

 

 [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela

Go down 
2 posters
ผู้ตั้งข้อความ
Radianz
ฟอร์เมน
ฟอร์เมน
Radianz


จำนวนข้อความ : 40
Join date : 15/10/2013
ที่อยู่ : Air force base

Player Information
Total Character(s): AF2+RM1+NV1+NPC6+FHCP
Main: Air Force

[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela   [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Icon_minitimeSat Feb 15, 2014 2:50 am

จากเอกซทีน เอามาอัพใหม่เฉยๆครับ ไม่มีไร...
เป็นที่ระลึกถึงมหากาพย์ Propaganda ในส่วนกลาง ภารกิจที่ Lemuela

เริ่มต้นจาก...

เควส: Mystery Shadow I [The Association of Justice]
http://chaxziigray.exteen.com/20130330/ebf-quest-mystery-shadow-i

ซึ่งดูเหมือนเควสที่เสื่อมและเหี้ยนมาก...เราเอามาทำแก๊กซีเรียสค่ะ //เขร้มมหหห์// เนื้อหาข้างในหนักแน่นและซีเรียสมาก

...อย่างที่บอก คือมันเป็นมหากาพย์ Propaganda เพราะฉะนั้นมันจะเต็มไปด้วยการทำงานเอาหน้าของกองทัพอากาศ และเหล่าติ่งกองทัพที่เป็นหน้าม้า

ซีรีส์นี้ เราแนะนำให้อ่าน และแนะนำให้อ่านโดยละเอียด
เพราะสอดแทรกใส่ร้ายป้ายสีอะไรไว้เยอะค่ะ



Operation Lemuela

Members

Wing Commander Vento Agile #3017

Wing Commander Jay Isfakel #3001

Flying Officer Sakon Zephyros #3058

Flying Officer Randolph Jager #3136

Airman Lehm Leisel #3086


Police-Joseph Ladorin



Acts

Act 1: Let the game begin
http://e-bf.sosforum.net/t80-topic#814

Act 2: Nighthunting 1
http://e-bf.sosforum.net/t80-topic#815

Act 3: Nighthunting 2
http://e-bf.sosforum.net/t80-topic#816

Act 4: Bloodshed on the street
http://e-bf.sosforum.net/t80-topic#817

Act 5: We will always fight as one
http://e-bf.sosforum.net/t80-topic#818

[END]


แก้ไขล่าสุดโดย Radianz เมื่อ Sat Feb 15, 2014 3:23 am, ทั้งหมด 7 ครั้ง
ขึ้นไปข้างบน Go down
http://findarato.exteen.com
Radianz
ฟอร์เมน
ฟอร์เมน
Radianz


จำนวนข้อความ : 40
Join date : 15/10/2013
ที่อยู่ : Air force base

Player Information
Total Character(s): AF2+RM1+NV1+NPC6+FHCP
Main: Air Force

[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: Re: [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela   [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Icon_minitimeSat Feb 15, 2014 2:52 am


Act 1: Let the game begin






April, 1027
Air force Base



Phoenix was always tough and cold.

Even if the spring was to come, and all the harshness of winter would be left behind in the past, Phoenix would never be a hospitable place. The winds from Frozenhyde always blew. At this era of revolution, the Air force base settled here. Sternness seemed to occupy every soul of the airmen. Their suits coloured with red could never be distinguished from grey.

And this was where she belonged.

'What da hell are all these things?'

Vento Agile could not stop her thought, ever, since a message had been sent directly to her Aircore. There was a map of Lemuela which indicated all the important places, roads, every walkable paths, even public telephone booths, and also a sign-for-something in the form of a red spot. What was the meaning of that vivid red spot, and how on earth could she find the way to know? That weirdo never explained, and she did not expect any, but the mission she had been assigned for need some careful explanations.

She and that weirdo were in the same rank, as Wing Commanders of the Kratos Revolutionary Army. She did not need to ask. It was him who should be more collaborative.

But what could be anticipated? He was an Isfakel...Wing Commander Jay Isfakel, the Black Vulcan.

Wing Commander Vento Agile looked down on Lemuela in the Aircore again, promised herself that it was the last time. She walked inside the office building. The snow of spring was still showering upon the runway behind, covered all Phoenix strongholds in white.

------


The Crow stood solemnly in the shadow.

Five soldiers participated. One was Vento. Two of them, Airman Lehm Leisel and Flying Officer Sakon Zephyros, had joined a mission at the town Phyran for Unknown investigation project. One was Randolph Jager, the Special Airman under his false deer head. They were all recruited to Jay Isfakel's office.

The room was nothing out of a mess. Only this zone remained untouched from the Wing Commander's influence. Not so far as five metres ahead, the surroundings abruptly changed into an intergalactic spaceship. The monitors were substituted for wallpapers. The electronic wire and unused pieces of steel nearly covered the floor instead of carpets. If there were a man who dared to step into that zone, he indeed would determine to commit suicide, by electric shock, or get stumbled then be stabbed through the heart by numerous sharp steel blades.

Jay Isfakel stood near the door. He looked deep into his men's eyes, heartlessly, as always. Though, he chose to skip Randolph. It was no use to communicate with a deer mask.

"Tomorrow." Jay explained. Quietness followed. Then everyone recognized that it was Jay's whole sentence. All the explanation was done.

Lehm Leisel looked ordinarily at Jay, and decided to restart the conversation.

"Do you plan to tell us at the current moment, Isfakel? What is your meaning of that spot?"

"I wondered." Sakon Zephyros whispered to himself. "The red ink may just be spilt, nothing more."

All were silent.

The room's heater seemed to be abruptly broken. Sakon swore. He was chilled to the bone. His one and only right eye simultaneously turned to the window. It was the snow of spring which made him shivering through the spine, not the fear.

"You do not know?" Jay drawled.

"It's so obvious that I had asked you a minute ago. No, we do not." Lehm told, as polite as he could.

Jay smirked, yet nearly unnoticeable. "Your hypothesis?"

"Where the Shadows are likely to appear?" Sakon guessed.

"No more the kiddy riddles. Only tell us what you think, Jay! I cannot waste my whole day just for a single question's answer." Vento said, still sounded cheerful, surprisingly.

Jay turned to her, without any expressed emotion.

"Better not to risk communicating via Aircore system." They were probably met in a conjoined lucid dream. The Crow smiled, with both his eyes, only the dark eyes. "The Mysterious Shadows must not be handed any possibilities to access our data. We do not know their true identity, and probably their master."

"And what if we get lost?" Sakon suddenly opposed.

Jay grimace, "What if you were an airman of the Supreme Commander, and cannot even simply find a comfortable place to contact your team, Flying Officer Sakon Zephyros?"

"Alright, alright, I...surrender!" The Flying Officer was tired of his commander. "So that will be the place prepared for us, if any unfortunate events occur?"

"Any possible events. I do not believe in fortunes."

"May I conclude all of it. At first, you meant to tell us that it is scheduled to be tomorrow for the mission, right? Isfakel?" Lehm Leisel picked his cigarette. The smoke was puffed after the coffin nail was enlightened. And no one spoke. The familiar discomfort silence was fallen again.

Jay nodded, not more than that.

Lehm suggested what he deduced. "You have planned something for us." The Commander did not answer with any words. He turned his back to his companions, walked straight to the intergalactic zone, just to bend down and bring up a piece of steel. He threw it back over his shoulder without a glance. "Hey! You don't have any eyes on your back, do you?...Be careful!" Vento yelled after catching it with her whole arms. She took it up to her sight, and recognized that it was a complicated electronic circuit.

"Valuable, but not over-valued that you will be reluctant to hand it to the thieves." Jay Isfakel murmured as if talking to himself. "Each is broken, still costs no less than a thousand Direls."

Vento shrugged. Her face is covered with a cheerful smile, as always. "I'll keep it."

Lehm stared at her, and then smiled. "I will, for sure."

Sakon kept silent for a while, and at last he asked for another piece. Of course, all those were free would be better than to lost his own precious property. "How should we go there? Lemuela, I guess." He picked a breadboard from Jay's hand. His amount of bravery was not enough to look straight into the Commander's eyes.

"I suggest traveling by public aircrafts." Lehm said. Another cigarette was lighted. Jay puffed a little and looked down on the floor, as an approval to continue. "D36 line departs there every 6 hours, which will be 08.45 tomorrow."

"Ah...I've heard that we need a policeman in our team." Sakon interrupted. "Who will join us?" Who will lost his sanity to join us? A team with the Crow, waiting for our corpses to be laid. "Do you also plan it, ha, Commander Jay?"

Silence never became a good comrade.

Then laughter burst out, a woman's laughter. Vento grimaced and stepped ahead to push Jay's shoulder with all her might. The man's facial expression was not changed, but he stepped backward for a few inches.

"Why you so serious, Jay?" Vento laughed. Her aircore showed a photo and a number. She was calling out, for a policeman, undoubtedly.

"Who?" Jay frowned in hostile, wondered if that man would be trustworthy or not.

"Oh! Hallo, Jossie! It's me!" Wing Commander Agile greeted loudly. "My team's going to Lemuela, do you wanna join?"

Sakon Zephyros swore, he could never read Jay's emotion. However, this time, it was as if Jay Isfakel was a professional actor working for a great theatre in Brimen, and his role in this show was a Demon whose intention was to commit a bloody massacre.

The call was over, with Vento's malicious smile. "She agreed."

"Who?" Lehm asked, doubted, with no intention to intimidate anyone.

Vento told, "Then you will see."

The ash fell to the ground. Jay squelched his cigarette to an ashtray. He smirked. Sakon wished he could get out of this team at that moment, but it was only an impossible dream.

"Then we shall see."

That was Jay's last words before he went out of this room. All that was left was an intimidating atmosphere. Sakon started to pray.

The Mysterious Shadow mission would be fine...it would be fine, as always.

Here in Phoenix, even in spring, it was always snow. He still hoped while being amidst a dark tunnel, even though there were no light at the other side at all.



------


แก้ไขล่าสุดโดย Radianz เมื่อ Sat Feb 15, 2014 3:11 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง
ขึ้นไปข้างบน Go down
http://findarato.exteen.com
Radianz
ฟอร์เมน
ฟอร์เมน
Radianz


จำนวนข้อความ : 40
Join date : 15/10/2013
ที่อยู่ : Air force base

Player Information
Total Character(s): AF2+RM1+NV1+NPC6+FHCP
Main: Air Force

[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: Re: [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela   [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Icon_minitimeSat Feb 15, 2014 2:58 am


Act 2: Nighthunting 1




คุณกำลังอยู่กลางท้องฟ้า

เลมูเอลาจากเบื้องบนห่างไกลจากความมีระเบียบ ระบบผังเมืองโบราณจำกัดแต่ในเขตวังเก่า ถนนหลวงสร้างจากหินตั้งแต่ยุคแรกเริ่มอยู่ที่นั่น ทอดตัวแยกออกเป็นดาวหลายแฉก เชื่อมต่อถึงเขตรอบนอกราวกับใยแมงมุม จุดหลากสีเคลื่อนที่ไปมาอยู่บนพื้น เหมือนหมู่แมลงเคราะห์ร้ายมาติดกับ ไม่มีทางหนี

ภาพทั้งหมดใกล้เข้ามาทีละน้อย สถาปัตยกรรมโบราณของเลมูเอลาเน้นหลังคาทรงโดมและเสาค้ำประดับหรูหรา ความละเอียดของลวดลายงดงามอ่อนช้อยทำให้คุณอดกลั้นหายใจไม่ได้ เวลานั้น คุณก้าวเท้าออกไป เกาะยึดเอาเสาโลหะหนึ่งบนอาคารสูงไว้ ไม่ให้ตนพลัดล่องลอยไปตามลม

หลังคาหินสีน้ำเงินเข้มส่องประกายกับแสงอาทิตย์ ความร้อนส่งผ่านจากพื้นผิวเรียบมันที่เท้าเปลือยเปล่าของคุณแนบอยู่ คุณหันมองทางขวา สบตากับรูปสลักเทพปกรณัมโบราณตั้งแต่ก่อนรัชสมัยของปฐมกษัตริย์โรเซลีนน์ เทพแห่งสายลมมีคทาอยู่ในมือ เหวี่ยงปลายคทาไปด้านหน้า บัญชาให้กองทัพมนุษย์และหมู่มวลวิหคเหินทะยานต่อไปด้วยความหวัง

เทพแห่งสายลมจับจ้องคุณอยู่นาน ดวงเนตรหินอ่อนไม่อาจกะพริบ สีหน้าของคุณสะท้อนชัดเจนจากแววตาว่างเปล่า

ลมอุ่นๆพัดโบกมาจากด้านหลัง คุณปล่อยมือออก แขนทั้งสองกางออกกว้าง สัมผัสทั้งมือและเท้าล้วนว่างเปล่า แต่ไม่ได้ไร้หลักยึดมั่น คงเพราะเทพแห่งสายลมกำลังยื่นหัตถ์แด่คุณ จิตใจของคุณอบอุ่นเหลือเกิน

คุณกำลังอยู่กลางท้องฟ้า หัตถ์แห่งอากาศกำลังโอบอุ้ม

และทันใด ร่างของคุณก็ค่อยร่วงลงต่ำ

ร่วงหล่น

ลงสู่พื้นดิน



——

รถกระป๋องคันหนึ่งดูเก่าโทรมจะพังแหล่มิพังแหล่ สีเดิมของมันคงจะเป็นอะไรสักอย่าง ระหว่างแดงสนิมกับสีเทาหม่น หรือทั้งหมดอาจจะเป็นสีฝุ่นเขม่าโคลนที่ฉาบภายนอกเป็นเวลานับร้อยปีจนเริ่มทับกันเป็นชั้นเหมือนลวดลายหินริมหน้าผา ไม่ต้องพูดถึงกันชนรถ เพราะสภาพของมันยับเยินจนการมีหรือไม่มีไม่ได้ช่วยให้เกิดความแตกต่าง มันคืบคลานเชื่องช้ายิ่งกว่ามิวกาเวลาง่วงเต็มแก่ และจอดสนิทตรงเส้นขีดกั้นพอดิบพอดีเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีแดง หรือไม่มันก็อาจจะถึงแก่กาลสิ้นสุดอายุขัย เสียงกุกกักเหมือนเครื่องจักรไอน้ำคร่ำคร่าที่ดังมาตลอดทางเงียบลงแล้ว หญิงสาวเคยได้ยินว่ารถสามล้อแถบไอโอธ่าบางคันดับรถเพื่อประหยัดเชื้อเพลิง แต่กรณีนี้คงจะเครื่องดับจริงๆ

หญิงสาวหันมอง กะพริบตาพลางสั่นศีรษะอย่างไม่เชื่อที่รถพรรค์นี้ยังได้รับอนุญาตให้วิ่งบนถนนอยู่ได้ เธอหยิบแว่นสายตามาสวม พยายามสบตากับเจ้าของรถคันนั้น

ใครกันอุตริเอาเศษเหล็กแบบนี้ออกมาเพ่นพ่าน

“อย่ามองแบบนั้นสิยะ…ครับ ผมมีทางเลือกมากนักนี่!”

เสียงแหลมสูงปรี๊ดเท่าที่บุรุษนายหนึ่งจะทำได้ดังแว้ดขึ้นอย่างเหลืออด

ชายหนุ่มทำเสียงจิ๊จ๊ะพลางค้อนขวับใส่คนที่นั่งมาข้างกัน เขายกมือทัดปอยผมสีแดงเพลิงไว้กับใบหู เผยให้เห็นต่างหูทองคำเรืองอร่ามเป็นวงงามที่หูขวา นิ้วเรียวยาวดุจลำเทียนกรีดสะบัดเกลี่ยต่างหูจนสั่นไหวน้อยๆ มันผ่านการบำรุงชุ่มชื้น ผิวพรรณหลังมือไม่มีแห้งเหี่ยว เล็บยาวได้รับการตัดแต่งได้รูป แต่งแต้มสีสันเป็นสีแดงสดสวยรับกับสีผมเป็นอย่างดี

เจ้าของรถคันนี้เป็นตำรวจ…ตำรวจหนุ่มที่ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน โดดเด่นสะดุดตา ปัดขนตาด้วยมาสคาร่า แต้มริมฝีปากด้วยลิปกลอสสีเบจ และทาเล็บสีแดง

นัยน์ตาสีดำสนิทของคนที่นั่งทางขวาของคนขับหรี่ลงเย็นเยียบ เขาไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง และดูเหมือนยังไม่มีความคิดจะตอบโต้ใครเร็วๆนี้…ชายคนนี้สวมเสื้อแขนยาวสีเทาเข้ม ปลดกระดุมบนออกสองเม็ด เห็นคอเสื้อสีดำที่ใส่ทับไว้อีกชั้น เสื้อนอกยาวสีดำวางหมิ่นเหม่บนพนักพิงด้านหลัง เบาะหุ้มหนังนั้นขาดวิ่นและลอกเป็นขุย เปื้อนผืนผ้าสีดำที่พาดไว้เป็นด่างดวง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบเอาแว่นกันแดดมาสวม ไม่ใช่เพื่อปกป้องตนเองจากรังสีอันตราย แต่เพื่อปกป้องคนอื่นจากสายตาเย็นเยือกที่พร้อมจะกัดกินไม่ต่างจากหิมะบนเทือกเขาห่างไกลในฟรอเซนไฮด์

“เหอะ” หนึ่งในสามคนที่นั่งอัดกันในเบาะหลังบุ้ยปาก เขาเป็นชายตาเดียว ผืนผ้าสีดำแดงลายเครื่องหมายหารปิดตาซ้ายอยู่ ผมสีดำที่เบียดกับเพดานรถมานานชี้ไปทุกทิศทางไม่เป็นทรง เสื้อเชิ้ตซาฟารีสีขาวกับเสื้อยืดด้านในสีแดงให้บรรยากาศสดใส ตัดกับคนที่นั่งหน้าเขาสิ้นดี

ตาขวาข้างเดียวเหลือบมองออกไปนอกรถ บังเอิญสบตากับเธอที่มองมาจากคันข้างกันพอดี ชายคนนั้นยิ้มให้ พร้อมหัวเราะน้อยๆแก้เก้อ ก่อนจะตีสีหน้าราบเรียบ ที่แฝงไว้ด้วยความทุกข์ทรมาน

คนที่นั่งอยู่ตรงกลางเป็นชายผิวเข้ม ดูเหมือนจะมาจากเมืองอื่นทางใต้ หรืออาจจะเป็นคนจากเกาะหาง สีหน้าของเขานิ่งสนิทเหมือนกับสภาพรถในตอนนี้ เสียงทุ้มต่ำพูดชัดถ้อยชัดคำแบบผิดวิสัย ราวกับพยายามสะกดกลั้นความหงุดหงิดเอาไว้ลึกๆในใจ “ข้าว่าใครสักคนควรจะลงไปดูหน่อยนะ…”

“นายอยากลงก็ลงไปเซ่!” ผู้หญิงที่นั่งริมประตูซ้ายสุดร้องสวนทันควัน “ข้างนั้นเปิดได้อยู่แล้วนี่ เปิดเลย เลห์ม นายลงไปดูเร็วๆ!”

เลห์มเอื้อมมือข้ามชายตาเดียวที่นั่งทำหน้าเบื่อโลกเสียเต็มประดา ชายผิวเข้มขยับมือจับประตูสองสามที ก่อนจะผลักมันสุดแรงจนทั้งรถสั่นสะเทือนดังกึงกัง

“อะไรอีกล่ะ!” ผู้หญิงคนเดิมพูดกึ่งตะโกน

“จะอะไร…ซะอีก…ล่ะ” ชายตาเดียวทวนคำยียวน สีหน้าเหมือนคนอมทุกข์ใกล้ตาย “เออไง มันติด ไม่งั้นฉันลงไปนานแล้ว ไม่ต้องรอให้แกมาเปิดข้ามตัวฉันหรอกเลห์ม”

เลห์ม ไลเซล ขยับยิ้มเล็กน้อย “…แล้วเจ้าไม่บอกก่อนล่ะเรือโท”

ประตูรถด้านหน้าเปิดออกดังแอดอาด คนขับก้าวลงมา ตรงไปเปิดกระโปรงหน้า ยืนนิ่งไปประมาณสิบวินาที ก่อนจะกระแทกปิดมัน แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม ไม่พูดอะไร เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าทรงสวยสีแดงมันวับ ยกแนบหู ดวงตาสีเขียวอ่อนกลอกมองทางขวาเป็นระยะ แต่คนข้างตัวดูเหมือนจะสนใจดินฟ้าอากาศมากกว่าคนขับอย่างเขา

“เอ๊ะโทษนะกี่โมงแล้วเหรอ” ตำรวจหนุ่มถาม

“16.47″ เสียงห้าวต่ำพึมพำ ในที่สุดน้ำแข็งฟรอเซนไฮด์ก็เริ่มวิวัฒนาการปากขึ้นมา “อีกสามชั่วโมงสิบสามนาทียี่สิบวินาที”

“ขอบใจจ้ะเจย๋” เจ้าของรถยิ้ม แล้วพูดกับอีกฝั่งปลายสายที่ทักขึ้นพอดี “เฮลโหล…รถเสียอีกแล้วจ้ะ อ่า…งั้นถ้าแท็กซี่?”

“แท็กกกก…ซี่!” หญิงสาวคนเดิมยิ้มกว้าง

“ละไม่ให้มาแท็กซี่แต่แรกวะ” เรือโทตาเดียวบ่นพร้อมกัน ด้วยอารมณ์ที่ต่างออกไป

“โอเคจ้า ห้าครึ่งนะ…จองไว้เลยหก…”

สั่งยังไม่ทันจบประโยค อะไรบางอย่างก็หล่นตุ้บลงบนหลังคารถ แผ่นเหล็กบางกรอบยวบลงตามแรงกระแทก ทั้งรถสั่นเล็กน้อยเหมือนมีอะไรสักอย่างมาเขย่า ทันใดนั้น เสียงเครื่องยนต์ก็กลับมาดังกระหึ่มจนทุกคนไม่ได้ยินเสียงอย่างอื่นอีกต่อไป

“หกไง…หกที่ไว้ก่อน!” ตำรวจหนุ่มสั่งด้วยเสียงดังขึ้น หวังว่าจะกลบเสียงไอ้เครื่องรถเวรตะไลไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน แต่ถึงจะได้ยินก็ช่างปะไร เพราะยังไงเขาก็จะไม่พึ่งพารถบ้าคันนี้อีกแล้วอยู่ดี “แรนดอล์ฟอาจจะตามมาที่ร้านก็ได้ ใช่…เรามีกันหกคนจ้ะ มนุษย์ล่องหนก็คือคนนึงนะจ๊ะเธอ”

เรือโทตาเดียวเหลือบมองเธออีกครั้ง หญิงสาวขมวดคิ้วหลังแว่นสายตา เป็นเชิงสงสัยว่าพวกเขามาทำอะไรกัน ชายหนุ่มมองตอบด้วยตาขวาข้างเดียว อารมณ์ของเขาดูจะดีขึ้นทันตาเมื่อบทสนทนาของคนขับรถเริ่มเป็นการวางแผนเกี่ยวกับมื้อเย็น

“พวกนี้ก็แบบนี้ตลอดล่ะครับ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ เธอได้ยินชัดเจน เพราะรถคันนั้นไม่มีหน้าต่าง “ถึงโคตรจะสามัคคีแบบนี้แต่สุดท้ายก็พึ่งพาได้…”

สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว หญิงสาวยิ้มตอบ

“โชคดีนะคะ เรือโท”

เท้าแตะคันเร่งแผ่วเบา นำรถคันเล็กสีบลอนด์เงินให้แล่นนำออกไปอย่างราบรื่น หญิงสาวเหลือบมองในกระจก เธอเห็นชายที่นั่งเงียบข้างคนขับในรถเก่าคันนั้นมองตรงมา เขาถอดแว่นกันแดดแล้ว ใบหน้าคมเรียวดูดุดันชวนให้คุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด ชายคนนั้นยักมุมปากนิดหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย พึมพำบางอย่าง ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันได้ยิน

รถยนต์คันใหม่ประดับตรายี่ห้อรูปตัว L ทรงเหลี่ยมของลัคลันน์จากฟรอเซนไฮด์ พ้นสายตาไปในที่สุด

เจย์ อิสฟาเกล เท้าแขนกับจุดที่ควรจะเป็นหน้าต่างรถ คาบบุหรี่ไว้ในปาก จุดไฟ แล้วพ่นควันสีเทาจางให้ลอยไปด้านบน ไม่สนใจเสียงร้องโอดครวญประท้วงจากผู้หญิงที่นั่งเยื้องกับเขา…นาวาอากาศโท เวนโต้ อกิเล่ร์ ที่เริ่มขยับตัวมาข้างหน้า แล้วเริ่มบ่นเหม็นบุหรี่ใส่อีกชุดใหญ่

ใครสักคนไอค่อกแค่กจากสารพิษทำลายปอด เรืออากาศโท ซาคอน เซฟิรอส อดเงยหน้าขึ้นมองเพดานที่ศีรษะเขาแทบจะชนอยู่ตลอดเวลาไม่ได้ เขารู้สึกได้ว่าเสียงนั้นมาจากด้านบน ทิศทางของมันชัดเจน…แต่จะเป็นไปได้อย่างไร

เลห์ม ไลเซล เหลือบมองท่าทีของเรือโทตาเดียว แล้วจึงละสายตามองรอยบุบบนเพดาน มุมปากของเขายกขึ้นนิดหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เจ้าของรถขับประคองรถออกไปช้าๆ ผมสีแดงเพลิงปลิวตามลมอุ่นที่พัดเข้ามา อดเหลือบมองคนอัดมะเร็งเข้าปอดข้างตัวอย่างนึกรังเกียจเล็กน้อยเป็นไม่ได้

“ขับรถไปครับ โจเซฟ ลาโดริน”

เจย์ลากเสียงยานคาง ราบเรียบราวกับหุ่นยนต์

โจเซฟหน้าขึ้นสีเล็กน้อย แต่ไม่มีใครเห็นเพราะเขาทารองพื้นมาเป็นอย่างดี…ตำรวจหนุ่มจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ พ่นลมหายใจพลางส่ายหน้า…แล้วเหยียบคันเร่งเต็มแรงให้จมมิด!

…แต่ อนิจจา…รถกระป๋องก็ทำได้แค่ปุเลงๆต่อไป ความเร็วของมันไม่ต่างอะไรกับทารกหัดเดิน แต่ก็ยังจำเป็น…ตราบจนจอดริมทางได้ แล้วค่อยหาแท็กซี่ขึ้นเปลี่ยนคัน


——

อากาศที่นี่กึ่งร้อนกึ่งหนาว ตลอดวันนี้ แสงแดดอบอุ่นตัดกับอากาศเย็นจากฤดูใบไม้ผลิที่เพิ่งย่างเข้ามา ดวงอาทิตย์สาดแสงแรงกล้าราวกับอัดอั้นตันใจมาตลอดฤดูหนาว เนื่องจากเป็นเขตอบอุ่นค่อนไปทางเหนือ ยิ่งใกล้ฤดูร้อนมากเท่าใด กลางวันก็ยิ่งยาวนานขึ้นเท่านั้น

หนึ่งทุ่มครึ่งจึงเป็นเวลาที่พระอาทิตย์ตกดิน และท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงทุกที

คุณผลักประตูไม้ติดกระจกออกไป กระดิ่งที่ขอบบนส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งน้อยๆ หลบหนีจากเสียงพูดคุยเบาๆเคล้าคลอดนตรีที่ดังออกมาจากลำโพง คุณยืนอยู่ข้างนอก รอให้บานประตูปิดลงเอง แล้วมองผ่านกระจกหน้าร้านเข้าไป

ผู้ชายคนที่นิ่งสงบที่สุดผุดลุกขึ้นจากโต๊ะด้านในสุด เขาคว้าเสื้อนอกยาวสีดำสนิทขึ้นสวม มือหยิบแผนที่จากกระเป๋าเสื้อออกมากาง ปรายตามองจนทั่ว ก่อนกราดมองเพื่อนร่วมโต๊ะทีละคน พูดอะไรบางอย่างโดยไม่สนใจเสียงหยอกล้อของผู้หญิงคนเดียวในนั้นเลยแม้แต่น้อย เธอหัวเราะลั่น ทุบโต๊ะเสียงดังจนจานชามแก้วสั่นรุนแรง จนลูกค้าโต๊ะอื่นหันมองเป็นตาเดียวกัน หญิงสาวจึงยิ้มแหยๆ หัวเราะเสียงแห้ง อ้อมแอ้มขอโทษขอโพยแล้วเบือนหน้าหนี ใต้เรือนผมสีเข้ม ใบหูของเธอขึ้นสีแดงเล็กน้อย

ชายเสื้อคลุมดำเดินเลี่ยงออกมายังริมประตูอย่างสุดจะทน เขาหยิบซองบุหรี่สีขาวออกมา บรรจงดันบุหรี่มวนหนึ่งคีบไว้ด้วยปลายนิ้ว นัยน์ตาสีนิลเหลือบมองคนที่โต๊ะอีกครั้ง แล้วผลักประตูออกก่อนจะจุดไฟ

ควันสีเทาลอยอ้อยอิ่งตัดท้องฟ้าดำมืด…ชายคนนั้นยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เขาไม่สนใจคุณ คุณมองเขาได้อยู่ไม่นาน ก่อนจะตระหนักว่าการทำเป็นไม่สนใจเขาเป็นเรื่องที่ฉลาดกว่า

ร้านอาหารท้องถิ่นของเลมูเอลาเสิร์ฟอาหารเป็นชุด เริ่มจากซุป สลัดหรือของทานเล่น อาหารจานหลัก ตบท้ายด้วยขนมหวาน มีขนมปังในตะกร้าเล็กกองกลางให้เลือกรับประทาน…ที่โต๊ะนั้นมีจานขนมหวานอยู่หกจาน สามจานวางอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อย ส่วนอีกสามกองอยู่รวมๆกันบริเวณที่ผู้หญิงคนเดิมเพิ่งลุกออกไป นอกจากผู้หญิงคนนั้น ที่โต๊ะด้านในยังเหลืออีกแค่สองคน…หนึ่งในนั้นคุณรู้จักดี ส่วนอีกคนไม่คุ้นเคย เพียงแต่เคยเห็นหน้ากันอยู่บ้าง

“เจย์!” หญิงสาวผลักประตูสุดแรง หันขวับมองชายชุดดำที่ยืนสูบบุหรี่รออยู่ เขาไม่ตอบ และไม่ใส่ใจจะมอง “โจซมายัง?”

เจย์เหลือบมองด้วยหางตาอย่างดูถูกเหยียดหยาม แต่หญิงสาวคนนั้นกลับหัวเราะใส่…คุณรู้สึกได้ว่าเสียงหัวเราะนั้นดูไม่ร่าเริงเหมือนเคย สีหน้าของเธอไม่สู้จะดี

“หรือว่านางโดนเงาโฉบ…”

ยังไม่ทันจบประโยค เสียงกรี๊ดที่ไม่เหมือนผู้หญิงเท่าใดก็ดังออกมาจากอีกมุมตึก คุณหันตามเสียง เพ่งสังเกตทุกสิ่งอย่างเงียบเชียบ ระแวงระไว

ไฟถนนส่องสว่างสม่ำเสมอ แต่เส้นสายสีดำบางอย่างพัดเคลื่อนว่องไวหายลับไปทางนั้น

คุณวิ่งตามสุดฝีเท้า นำหน้าผู้หญิงคนนั้นอยู่เล็กน้อย คุณเหลือบมองด้านหลัง เห็นเจย์กราดมองซ้ายขวาจนแน่ใจว่าปลอดภัย ก่อนจะวิ่งตามมา

“อย่าเข้ามานะ!” ใครคนหนึ่งกรีดเสียง คุณชะลอฝีเท้าจนแทบจะสะดุดคะมำ เมื่อมองเห็นผมสีแดงเพลิง แผ่นหลังนวลขาว…

และกางเกงในจีสตริงสีแดง

“เวนโต้!” ชายหนุ่มสวมชุดเปิดเผยโยนถุงย่ามใบหนึ่ง ผู้หญิงที่ชื่อเวนโต้เอื้อมสุดแขนคว้ามันไว้มั่นโดยไม่รั้งรอ เธอล้วงหยิบของชิ้นหนึ่งออกมา พลางเร่งความเร็วของตนจนสุดกำลัง แล้วกระโดดพุ่งทะยานตรงไปตะครุบเงาทะมึนของอะไรบางอย่าง ทั้งคู่กระแทกลงกับพื้น เวนโต้กระชากขยุ้มสีดำในมือตนขึ้นมา ก่อนจะฟาดอาวุธอีกมือหนึ่งลงไปสุดแรง!

“ย้ากกก!!”

เสียงบางอย่างวาดผ่านอากาศดังขวับ คลื่นความมืดเริ่มกลั่นตัวรวมเป็นบางสิ่งที่มองเห็นชัดเจน ชุดเครื่องแบบตำรวจพัดพลิ้วอยู่อีกฝั่งหนึ่งของรยางค์สีดำ ความมืดนั้นฉีกยิ้มจากใต้ร่างของเวนโต้ มันหัวเราะเยาะเย้ยได้อยู่ไม่ถึงวินาที ก่อนจะถูกแผ่นกระดาษอีกปึกที่เหลืออยู่ในมือของเธอฟาดเข้ากึ่งกลางระหว่างจุดสว่างที่ดูเหมือนตาอย่างไม่ปรานี

กระดาษแผ่นหนึ่งปลิวร่วงไถลตามพื้นผิวของเงาลึกลับลงมา รองเท้าคอมแบตสีดำสมบุกสมบันข้างหนึ่งเหยียบทับมันอย่างไม่ตั้งใจ ท่อนขาแกร่งสวมกางเกงทหารสีน้ำตาลเข้มเกือบดำขยับแปเท้าก่อนเตะไสกองกระดาษนั้นให้พ้นพื้น แปะเรียงตัวเป็นแถบเข้ากับส่วนหนึ่งของเงาเคราะห์ร้ายต่างยันต์ปราบผี

“นั่นอะไรน่ะ…” ชายผิวเข้มที่เพิ่งเตะกระดาษบางอย่างยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง เลห์ม ไลเซล ย่อตัวลงสังเกตแผ่นกระดาษที่ดูเหมือนจะช่วยหยุดการเคลื่อนไหวของเงาได้อีกเล็กน้อย

“ความสัมพันธ์ในข้อใดเป็นฟังก์ชั่น!” เวนโต้รีบอ่านตามตัวอักษรบนกระดาษอย่างไม่ยั้งคิด “ผลบวกของอนุกรมเรขาคณิตลบหนึ่งบวกลบสองบวกสี่บวก…”

โพยข้อสอบโอเน็ต กำลังแผดเผาด้วยอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์

เวนโต้ทุ่มแรงปลุกปล้ำกับเงาด้วยท่วงท่าประหลาดพิสดารอยู่พักใหญ่ เธอขยับเท้าเตะฟาดที่รยางค์หนึ่งของมัน แผงวงจรและเศษเหล็กรูปร่างพิลึกพิลั่นกระเด็นกระดอนออกจากกลุ่มความมืด ไถลไปทั่วพื้นถนน เกราะบ่าเครื่องแบบตำรวจลอยไปกระแทกกับกำแพงอิฐ ก่อนจะร่วงครูดพร้อมกับผ้าคลุมสีสดลงสู่พื้น

โจเซฟ ลาโดริน ในเสื้อคลุมยาวสีดำวิ่งเท้าเปล่าตรงมาอย่างกระหืดกระหอบ มือยึดขอบชายเสื้อที่ยังไม่ได้ติดกระดุมแค่พอไม่อุจาดตา เวนโต้กระชากกลุ่มเงาออกมาเป็นแขนหนึ่งข้าง เธอสบตากับตำรวจหนุ่มเป็นสัญญาณให้เขาสะบัดกุญแจมือโลหะกำราบมันในพริบตา

“แว้กกกก” เป็นเสียงของเงาที่โหยหวนเฮือกสุดท้าย เสียงเหมือนลมปล่อยจากลูกโป่งที่ถูกเจาะจนแบนฟีบ เงาขโมยอันยิ่งใหญ่บัดนี้เหลือเพียงแผ่นบาง เส้นคล้ายปากของมันบิดเบี้ยวราวกับเจ็บปวดเสียเต็มประดา

เวนโต้หอบหายใจ เธอเหนื่อยเกินกว่าจะเปล่งเสียง แต่ก็อดแค่นเสียงสบถก่นด่าเจ้าเงาชั่วร้ายสองสามคำไม่ได้ มือเรียวโยนถุงย่ามไปข้างตัว

ถุงบรรจุของวิเศษกองพับยู่ยี่อยู่ข้างตัวคุณพอดิบพอดี ทบทับปิดปากถุงด้วยเนื้อของตัวเอง มองไม่เห็นของที่อยู่ภายใน…คุณย่อตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะแตะมันอย่างเบามือ

“โอย…ขอบคุณมาก…” โจเซฟโอดครวญ พลางวิ่งตัดหน้ารถยนต์ไปยังเครื่องแบบของตนที่อยู่อีกฝั่งถนน ไม่สนใจแสงไฟสาดแรงและเสียงแตรดังสนั่น เขาย่อตัวลงเก็บชุดของตนขึ้นมาปัดๆ หอบไว้ในอ้อมแขน

“ยี้! โพยข้อสอบบ้าอะไรเนี่ย…อี๋ยยยย” เวนโต้ร้องลั่น เธอกรีดนิ้วยกกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นระดับสายตา ทำหน้าขยะแขยง ก่อนค้อนขวับใส่โจเซฟที่อีกฝั่ง “ของวิเศษทั้งทีไม่มีอะไรดีๆหน่อยรึไงยะะ”

“เอาน่า…มันใช้ได้ก็พอแล้วล่ะมั้ง” เลห์มย่อตัวลงแกะแผ่นกระดาษออกจากเงาร้ายที่สั่นระริก “นอกจากคณิตแล้วยังมีสุขศึกษา พละ ศิลปะ การงานอาชีพ” เขาหยิบมันด้วยปลายนิ้ว ยื่นตรงให้หญิงสาว “เจ้าจะดูไหม?”

“จะอะไรอีกล่ะ!” เวนโต้ตะโกนตอบ ชัดเจนว่าไม่สนใจจะดู เธอหันมองโจเซฟที่วิ่งตัดหน้ารถบรรทุกอีกคันกลับมาด้วยเครื่องแบบเต็มตัว “โจซ…นี่พวกหล่อนขาดแคลนถึงกับต้องเอาโพยข้อสอบมาใช้เลยปะ?”

เหงื่อของตำรวจหนุ่มลบรองพื้น บีบีครีม และแป้งปรับผิวไปหมดแล้ว โจเซฟหน้าแดง ไม่มีอะไรปิดบังได้เลย

“โอ๊ยอย่าบ่นน่า…ชั้นน่ะ–”

แสงสว่างทุกอย่างดับลงชั่วขณะ เงาดำแผ่ปีกกว้าง โฉบวูบเหนือศีรษะของคุณไปยังอีกทิศหนึ่ง มุ่งตรงสู่ใจกลางเมือง

“ฉิบ…” ชายตาเดียวที่มาถึงเป็นคนสุดท้ายอุทานเบาๆ ทุกคนได้ยิน เพราะมีแต่เขาคนเดียวที่พูดออกมา

“ข้าเห็นด้วยนะเรือโท” เลห์มที่กำลังตามเก็บข้าวของจากบนพื้นพูดขึ้น ก่อนจะหันหลังวิ่งกลับไป ชายผิวเข้มสบตากับเจย์ที่ยืนคุมเชิงอยู่หัวมุมถนน เจย์ยิ้มให้เล็กน้อย แล้วโบกแท็กซี่คันแรกที่มาถึง “ดาวน์ทาวน์ครับ” เจย์เปิดประตูรถ ให้เลห์มกระโจนเข้าไปโดยไม่มีคำขอบคุณใดๆ เขาดูจนเวนโต้และซาคอนเข้าไปนั่งประจำที่ แล้วจึงขมวดคิ้วน้อยๆ

“โจเซฟล่ะเวนโต้?”

“เดี๋ยวนางลากเงาไปส่งสถานีก่อนแล้วตามไป” เวนโต้โบกมือต่างพัด เธอโยนถุงบรรจุของวิเศษส่งๆไปบนตักซาคอนที่นั่งตัวลีบอยู่ข้างๆ

“อื้ม” เจย์พยักหน้า เขาหันมองคนขับแท็กซี่ ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “งั้น…ดาวน์ทาวน์ครับ เหยียบมิด ช่วยตามเงาตะกี้ไปให้ทันทีนะครับ ขอบคุณมาก”

ประตูรถกระแทกปิดลงพร้อมๆกับที่แท็กซี่คันนั้นแล่นจากไป คุณยังอยู่ที่นั่น โจเซฟ ลาโดริน กำลังลากเงาไปยังสถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุด ซึ่งอยู่ถัดออกไปอีกประมาณห้าช่วงตึก ถนนที่เคยวุ่นวายยังมีแผ่นข้อสอบเหลืออยู่ประปราย ส่วนใหญ่ถูกเหยียบทับจนแนบติดถนนจากรถที่สัญจรผ่านไปมา

คุณมองตามท้ายรถแท็กซี่ จำเลขทะเบียนและตราสัญลักษณ์ทั้งหมดไว้ในใจ ก่อนจะวิ่งตามชายชุดดำคนหนึ่งไป

รถตู้คันหนึ่งแล่นผ่านมาจากด้านหลัง สายลมพัดวูบ คุณกอดของชิ้นหนึ่งเอาไว้ หลับตาลงเมื่อทั้งร่างลอยขึ้นสูง ลมจากขอบหลังคาพยุงคุณเอาไว้ไม่ให้ร่วงกลับสู่พื้น คุณมองจากด้านบน เห็นชายชุดดำวิ่งสุดกำลัง ด้านหน้าของเขาคือเจ้าเงาร้ายตัวหนึ่งที่ส่งเสียงหัวเราะเหยียดเยาะแว่วดัง มันชูแขนขึ้นสูง เหวี่ยงนาฬิกาข้อมือทำจากโลหะชั้นดีรอบปลายนิ้วช้าๆเหมือนกำลังเล่นฮูลาฮูป

ชายคนนั้นโยนบุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดทิ้งลงอย่างไม่ไยดี เขาคงจะถูกปรับเงินในไม่ช้า…แต่นั่นไม่สำคัญ

คุณเหลือบลงมองของสิ่งหนึ่งในมืออย่างหวาดหวั่น ทุกสายตาของคนด้านล่างมองตรงมายังคุณ มันชัดเจน

“กางเกงในลอยได้!”

ให้ตายเถอะเทพเจ้า

สายลมรวมหัวกลั่นแกล้งคุณอย่างสาสม



——



อนึ่ง

[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Vento-Shadow_zpse5856d48

และอีกคน คนที่คุณก็รู้ว่าใคร

[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela BGntYkACYAICn_Hpnglarge_zps1e9e0553

….

พยายามเข้านะ…. /ซับ
ขึ้นไปข้างบน Go down
http://findarato.exteen.com
Radianz
ฟอร์เมน
ฟอร์เมน
Radianz


จำนวนข้อความ : 40
Join date : 15/10/2013
ที่อยู่ : Air force base

Player Information
Total Character(s): AF2+RM1+NV1+NPC6+FHCP
Main: Air Force

[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: Re: [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela   [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Icon_minitimeSat Feb 15, 2014 3:01 am

เพลงประกอบตอนนี้ (ควรเปิดคลอเพื่อเพิ่มอรรถรส)
Hans Zimmer – Flight (Man of Steel)






Act 3: Nighthunting 2








เงานั้นเป็นของไหล

มันแทรกซึมผ่านทะลุได้ตามชอบใจ

แตกแยกเป็นริ้วสาย

ก่อนหลอมรวม...อีกครั้ง

รถตำรวจจอดเรียงรายปิดกั้นถนน ไซเรนส่งเสียงหวอหวีดดัง แสงไฟวูบวาบสีแสบตาสาดทั่วทั้งกำแพงตึกและพื้นถนน ตำรวจนับสิบยืนขนาบกับรถคู่ใจ นายตำรวจที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าตะคอกใส่วิทยุสื่อสาร ระหว่างที่ลูกน้องเกณฑ์ประชาชนขึ้นรถบัสบริการที่ขับออกไปคันแล้วคันเล่า

“ปล่อยไว้ให้มันปล้นได้ทำไมวะไอ้โง่! ออกมาให้หมด” ตำรวจนายหนึ่งสั่งการ “ถ้าแม่งไม่มีอะไรจะให้ปล้น ผมก็อยากรู้ว่าไอ้เงาห่าชาติชั่วนั่นมันจะปล้นอะไร” ความสุภาพถูกพับเก็บไปชั่วขณะ เวลานี้เรื่องด่วนที่สุดคือการปกป้องทรัพย์สินไปพร้อมๆกับการดูแลความสงบ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้ง่าย

เลยแนวด่านของตำรวจเลมูเอลาออกไป กฎระเบียบทุกอย่างดูเหมือนจะขาดสะบั้นลงเดี๋ยวนั้น รถหลากยี่ห้อบนถนนที่เคยแล่นเร็วถูกจอดทิ้งระเกะระกะ กุญแจรถที่เสียบค้างยังคงแกว่งไกว สัญญาณกันขโมยกรีดร้องแทนเหล่าผู้เป็นเจ้าของที่เผ่นหนีกันไปหมดเพื่อปกป้องทรัพย์สินน้อยๆที่พอจะมี ลั่นทั่วทั้งใจกลางเมืองเลมูเอลา

แท็กซี่คันหนึ่งแล่นสวนทางกับกระแสผู้คนที่วิ่งหนีอลหม่าน แหวกฝ่าเข้าสู่ศูนย์กลาง สภาพไม่ต่างจากเมืองร้าง รถนั้นเบรกรุนแรงจนปัดเหวี่ยงข้ามไปอีกเลนหนึ่ง ล้อฝืดเสียดสีพื้นทิ้งรอยยางฝังไว้เป็นทาง ควันกรุ่นของยางที่ถูกเผาเข้ากับหินปูบนพื้นถนนส่งกลิ่นฉุนจมูกไปทั่วบริเวณ

ประตูรถถูกกระแทกเปิดจากทุกทิศ ธนบัตรหลายดีเรลปลิวจากมือผู้ที่รีบพุ่งออกจากรถเป็นค่าเดินทาง เศษเหรียญร่วงกราวกระจายเคล้าคลอเสียงกรีดร้องวุ่นวาย คนขับรีบกระโจนออกจากรถคลานเก็บค่าบริการตามพื้นปูหิน สบถสรรเสริญความดีงามของผู้โดยสารสี่คนที่บัดนี้มุ่งหายไปเสียแล้ว

คนขับแท็กซี่กำเหรียญผสมธนบัตรเต็มกำมือ เหรียญพินจำนวนหนึ่งร่วงหล่นจากง่ามนิ้ว เหงื่อไหลซึมทั่วใบหน้า เปียกชุ่มทั้งแผ่นหลัง เขาเงยหน้าขึ้น ยกธนบัตรขึ้นปาดหยดน้ำออกจากใบหน้า

กว่าจะส่งเสียงอะไรออกมา

ก็สายเกินไป


——


เลห์ม ไลเซล ยืนอยู่ที่ดาดฟ้าของอาคารว่าการเมืองเลมูเอลา

อาวุธชิ้นหนึ่งที่ได้จากถุงย่ามของพวกตำรวจถูกกำแน่นในมือ นัยน์ตาคมกริบกราดมองขึ้นด้านบน สบตากับเงามืดที่สยายปีกกั้นท้องฟ้าจนมืดสนิท มันหัวเราะอย่างชั่วร้ายหมายจะข่มขวัญ แล้วบินโฉบเข้าสู่อาคารต่างๆ กวาดเอาทุกอย่างเท่าที่มี เท่าที่จะต้องการ ชายหนุ่มหรี่ตาลงอย่างคุกคาม เงาหลายตนโฉบเวียนวนทั่ว แค่รอบตัวเขา นับจำนวนแล้วไม่ต่ำกว่าห้า

อะไรบางอย่างส่งเสียงแหวกผ่านอากาศ จากเสียง มันเป็นวัตถุทรงเรียว เสียงร้องของเวนโต้ อกิเล่ร์ ดังมาจากพื้นด้านล่าง เป็นคำบรรยายยืดยาวไม่ได้ศัพท์ กล่าวถึงความเร่งการกระจัดและระยะทาง อะไรสักอย่างที่คงจะมีสาระ ถ้าไม่ใช่เวลานี้

เงาดำที่โฉบตัดหน้าเขาถูกวัตถุทรงเรียวเสียบทะลุผ่านร่าง จุดกลางลำตัวสลายเป็นไอควัน มือซ้ายของเขาขยับคว้าเอาวัตถุนั้นไว้ นัยน์ตาสีอ่อนเหลือบลงมอง ก่อนจะมีรอยยิ้มปรากฏในแววตา

จรวดกระดาษ…ไม่เลว

เลห์มพลิกเปลี่ยนมือก่อนซัดจรวดลำเดิมปาพุ่งสู่เงาตัวเก่าที่เริ่มแตกสลาย ริมฝีปากของเขาอมยิ้มเล็กน้อยกับบรรยากาศที่เหมือนเด็กๆ แต่ทันใด อะไรบางอย่างเย็นวาบก็ไหลผ่านตัว ชายหนุ่มหันกลับหลัง ปาดรองเท้าคอมแบทดันร่างให้กระโจนสู่ฟ้า ปึกกระดาษในมือถูกม้วนเป็นแท่ง ฟาดลงกับเงาจอมโจรจนมันทรุดลงกระแทกกับพื้นดาดฟ้าดังสนั่น ชายผิวเข้มย่างสามขุมเข้าไปใกล้ เหยียบทับแผ่นสีดำทะมึนนั้นเต็มแรงด้วยรองเท้าตอกเหล็กจนมันบิดเบี้ยวเป็นรูปพิมพ์ รยางค์หนึ่งสั่นระริก ก่อนที่เศษโลหะชิ้นหนึ่งจะถูกยิงต่างกระสุน เกือบจะปะทะกับใบหน้า

ทหารอากาศปัดมือปกป้องตนทันท่วงที แผงวงจรประหลาดนั้นไถลไปกับพื้น โลหะแข็งแกร่งอันเป็นส่วนประกอบขูดกับพื้นปูนทิ้งเส้นขาวเป็นทาง บิดเบี้ยวผิดรูปราวกับผ่านเตาหลอมอุณหภูมินับพันองศา

นัยน์ตาเหลือบมองเศษโลหะนั้นเพียงชั่วคราว ทว่า ไม่ทันจะกลับมาเตรียมร่ายมนตร์วิเศษจากบทความบนกระดาษ เงานั้นก็ไถลผ่านออกไป เบื้องหลังของมันแปรเปลี่ยนเป็นรูปหน้ายิ้ม เยาะเย้ยด้วยเสียงหัวเราะ ก่อนจะบินจากไป

เขาเป็นเพียงผู้มาช่วยเหลือ หยุดได้แต่ชั่วคราว

ตราบใดที่ไม่มีกุญแจมือวิเศษ โจเซฟ ลาโดริน ยังไม่มา ทหารอากาศจากฟีนิกซ์อย่างพวกเขาก็ทำได้แค่ซื้อเวลา

รองเท้าทหารสมบุกสมบันกระแทกพื้นรัว เลห์มออกวิ่งสุดฝีเท้า เส้นผมและผ้าคาดศีรษะถูกลมตีจนลู่ไปข้างหนึ่ง แผ่นกระดาษถูกคลี่ออกช้าๆ ลมจากแรงต้านดันกระดาษบางให้แนบชิดกับแผ่นอก นัยน์ตาคมกริบมองแต่เพียงเงาดำเท่านั้น มันอยู่แค่เอื้อม แค่นิดเดียว…อีกนิดเดียว

เจ้าเงาชั่วร้ายที่มีรูปหน้ายิ้มแปะอยู่ด้านหลังทอดความมืดลงบนพื้นถนนด้านล่าง

ท่อนขาแข็งแรงเหยียบปะทะกับขอบกำแพงสูงเพียงเอว สายลมแรงตีพัดหมุนวน กระดาษบางสองสามแผ่นหลุดมือปลิวว่อนลอยสู่กลางฟ้า เลห์ม ไลเซล มองตรงแต่ด้านหน้า เขาไม่สนใจ

ร่างนั้นหลุดพ้น อากาศรายล้อมรอบตัว สรรพเสียงเงียบดับ สายตาเลื่อนมองลง ใต้สองเท้าของเขาคือจัตุรัสกลางเมือง พื้นปูอิฐยังอยู่อีกห่างไกล สองมือพับแผ่นกระดาษให้มีรูปร่างคล้ายจรวด เขาไม่มีเวลาสำหรับความสวยงาม เพราะเวลามีน้อยนิด ยามที่ทุกอย่างเคลื่อนขึ้น ตรงข้ามกับตัวเขาทั้งร่างที่กำลังร่วงหล่น

เลห์มพุ่งจรวดสู่พื้นนำร่างตนไป เงาดำที่ร่อนโฉบมาจากอีกฝั่งผ่านมาตามที่คาดคะเน มันถูกจรวดแหลมกระแทกจนหยุดชะงัก ทหารอากาศร่วงลงกระแทกกับเงานั้น เขาย่อเข่าลงตามแรงส่ง เงาชั่วร้ายลดระดับลงและสั่นไปมาอย่างไร้ความเสถียร เลห์มคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ตวัดแขนทุ่มกระดาษวิเศษลงปะเข้าที่กลางแผ่นผืนสีดำ เป็นการรับประกันว่าเงานั้นจะยังไม่หายไป

เงาเคราะห์ร้ายกรีดเสียง ผู้อยู่เบื้องบนไม่โต้ตอบอะไร นอกจาก “เจ้าอยากจะฟังเฉลยคำตอบข้อสอบวิทยาศาสตร์ทั่วไปไหม?”

“ไม่!” มันส่งเสียงครวญเป็นครั้งสุดท้าย

“ถ้าไม่ก็ช่วยบินต่อไป…7 นาฬิกา หมุนไปทางซ้าย กลับหลัง ลดระดับลงเหลือห้าเมตร”

เลห์มรอจนมันทำตามคำสั่ง เขาเข้าใกล้ใจกลางจัตุรัสมากขึ้นทุกที ร่างนั้นเหยียดยืนขึ้น ทักษะการทรงตัวทุกอย่างถูกนำมาใช้ในที่นี้ เสื้อกล้ามกับกางเกงทหารและรองเท้าคอมแบทอาจจะไม่ได้สุภาพนัก แต่มันคงจะดูดีมิใช่น้อยในสายตาของชาวเมืองที่อยู่ไกลออกไป เสียงสัญญาณกันขโมยและไซเรนจากด่านของตำรวจที่รายล้อมดังกลบทุกสิ่ง เพื่อนร่วมทีมภาคพื้นดินตะโกนอะไรบางอย่าง แต่มันไกลเกินกว่าจะได้ยิน

“B2 Stealth นี่นา!” เวนโต้ร้องทักทันทีที่เลห์มเข้ามาใกล้พอ เธอยิ้มร่าโบกมือให้เขา ก่อนจะยกขาเตะฟาดตัดเหนือศีรษะส่งเจ้าเงาที่พุ่งมาจากอีกทางให้ลอยละลิ่วไปแปะแผ่อย่างหมดท่ากับตึกสำนักงานโบราณ ที่สองแข้งมีแผ่นกระดาษบางอย่างพันรอบด้วยหนังยาง คงจะเป็นส่วนหนึ่งจากของวิเศษหลงเหลือที่เธอเอามาประยุกต์ใช้ให้สะดวกยิ่งขึ้น หญิงสาวหอบเล็กน้อยก่อนเซถอยตั้งหลักใหม่ “ฉันว่าถ้าเราจับไอ้เจ้าเงานี่กลับไปขี่คงเท่กว่าเฟรอุสเยอะ”

“คนจะได้กลัว นึกว่าพวกเราเป็นตัวร้ายกันหมด” ซาคอน เซฟิรอส ตะโกนกึ่งประชดประชันมาจากอีกฝั่ง เขาเดินไปตรวจดูสภาพเงาที่ถูกเพื่อนร่วมทีมจัดการ ถ้ามันบอบช้ำและไม่มีวี่แววจะหนี ก็ปล่อยไว้ ถ้าขัดขืน ก็แค่เรียกเวนโต้เข้าไปซ้ำให้น่วม ชายตาเดียวใช้เท้าเขี่ยซากเงาที่ร่วงลงมาจากกำแพงมากองบนพื้นแล้ว เจ้าตัวนี้ถูกโพยข้อสอบโอเน็ตจัดการทั้งทางร่างกายและจิตใจจนไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืนอีกต่อไป เขาเบ้สีหน้ารังเกียจและขยะแขยง เตะมันเข้าแรงๆอีกสักหน่อยให้แน่ใจ ก่อนจะเดินกลับมา เงยหน้ามองเลห์มที่ชะลอเงาให้ช้าลง พลางส่งเสียงหึในลำคอ “แค่นี้คิดว่าเท่รึไง เสียใจ เลห์ม…ปิแอร์ของฉันสวยกว่าเงาของแกเยอะ”

เลห์มยักมุมปาก “เจ้าบอกว่าท่านพลเอกยังไงนะ?”

“เครื่องบินสิเฮ้ย!”

“นั่นสินะ เรือโท…” เลห์มยิ้มให้ซาคอน เงานั้นร่อนลงเหนือพื้นดินในระดับห้าเมตร เขาหยุดนิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่สายตาจะตวัดมองด้านหลังของเรืออากาศโทตาเดียว “ทางนั้น!”

“หา!”

ซาคอน เซฟิรอสเตะตัดพื้นตวัดไปด้านหลังแล้วพลิกตัวย่อลงเปลี่ยนทิศทาง หันมาประจันหน้ากับเงาที่เหวี่ยงตัวมาอยู่เหนือศีรษะของเขา กลุ่มก้อนนั้นถูกดูดรวมสู่ศูนย์กลาง กลายร่างเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ก่อนจะร่วงลงกระทบพื้น ซาคอนเหยียดร่างยืนขึ้น สบตากับส่วนที่ดูเหมือนจะเป็นศีรษะของความมืดสนิทที่ก่อตัว เขากลั้นหายใจชั่วขณะ เมื่อเงานั้นลืมตาขึ้นหนึ่งข้าง…ข้างที่ตรงข้ามกันกับเขา ราวกับกระจกเงา

“เลียนแบบทั้งทีก็เอาให้เหมือนหน่อยสิวะ แม่งเสียชาติเกิดเป็นเงาฉิบหาย” เรืออากาศโทตีหน้าเบื่อเสียเต็มประดา ยามที่เงาที่รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกับเขาทุกประการ เพียงแต่กลับซ้ายเป็นขวา พุ่งตรงเข้ามา ซาคอนเบี่ยงตัวหลบ แต่เงาดำรู้ทัน มันแผ่ขยายออกด้านข้างคลี่คลุมโอบรอบทั้งตัวของเขา ซัดตรงราวกับเกลียวคลื่นโถมเข้าฝั่ง ก่อนจะผ่านเลยไปด้านหลัง นายทหารหนุ่มตกใจเล็กน้อย แต่ประสบการณ์การฝึกทำให้เขายังยืนอยู่นิ่ง

ชายหนุ่มพลิกตัวยืนประจันหน้ากับเงาดำอีกครั้ง รู้สึกเหมือนกำลังส่องกระจก หรือไม่ก็กำลังหันหน้าให้ฉากขาวที่ข้างหลังของเขาถูกฉายด้วยสปอตไลท์ เงานั้นยกมือขึ้น มันสะบัดนิ้วอย่างนักมายากล แผงวงจรประหลาดที่ได้มาจาก เจย์ อิสฟาเกล กำลังแกว่งเหมือนลูกตุ้มนาฬิกา

ปืนพก Desert Eagle ปรากฏที่มือของซาคอนโดยไม่ทันได้คิด ปากกระบอกจ่อตรงยังศีรษะของเงาดำตัวร้าย เงานั้นกำมือรอบแผงวงจร วาดมือดูดกลืนทุกชิ้นส่วนที่มีค่าจนเหลือแต่เพียงเศษโลหะบิดเบี้ยว มือสีดำสนิทกำรอบโลหะไร้ค่า บิดรวมกันเป็นก้อนกลม แล้วขว้างมันเต็มแรงหมายจะกระแทกฝ่ายตรงข้ามให้ออกจากสนามไป

เสียงปืนลั่นดัง เศษโลหะแตกกระจายเป็นหลายเสี่ยง ควันกรุ่นลอยค้างกลางอากาศ มือกร้านลดปืนลงช้าๆ ตาขวาข้างเดียวจับจ้องทุกอิริยาบถของศัตรู ในใจสงสัยว่าทำไมถุงย่ามจึงไม่ถูกส่งมา แต่เสียงวุ่นวายกับอะไรหนักๆกระทบพื้นจากด้านหลังทำให้เขาต้องเลิกคิดถึงมัน

เวทมนตร์ ชีวิตลึกลับ เงาที่แปลงเป็นสสารได้ทุกสภาพ…กับมนุษย์คนหนึ่ง ทหารอากาศ กับปืนหนึ่งกระบอก ที่แม้ลั่นไกก็คงทำได้เพียงส่งกระสุนไปทิ้งผ่านอากาศหรือแผ่นน้ำอันว่างเปล่า

จะชนะได้ยังไงวะ…

ซาคอนคิดในใจ ทว่าปลายนิ้วยังเกี่ยวมั่นอยู่กับไกปืน พร้อมรับมือกับการโจมตีในทุกวินาที

“แผนที่ฉบับหนึ่งใช้มาตรส่วน 1:200,000 ระยะทางจากเมือง ก…!” เสียงร้องของเวนโต้ดังจากข้างหลัง ก่อนที่จรวดกระดาษจะพุ่งผ่านมาปักเข้าที่กลางหน้าผากของเงานั้นจนล้มหงายหลัง ร่างที่กลับด้านกับซาคอน เซฟิรอส กระแทกพื้นถนนดังสนั่น กระดาษทรงจรวดกลิ้งร่วงผ่านใบหน้า ตกลงบนบ่าดำทะมึนของเงา

“เลห์มล่ะ” ซาคอนหันกลับ ลดปืนลงแต่ยังไม่เก็บกลับเข้าซอง เวนโต้ส่งสายตา เขาพยักหน้าให้ ก่อนจะมองภาพตรงหน้า

…อืม…อเนจอนาถ…

“ถ้าเจ้าผลักวัตถุด้วยแรง 3 นิวตัน ในแนวขนานกับพื้น ทำให้วัตถุเคลื่อนที่ไปบนพื้นราบ เป็นระยะทาง 12 เมตร จะเกิดงานเนื่องจากการผลักวัตถุเท่าใด…” เลห์มอ่านคำถามอย่างเย็นชา “เจ้าจะตอบเอง หรือต้องการตัวเลือก? เลือกมา เจ้าเงา แล้วข้าจะอ่านให้ฟัง”

เลห์ม ไลเซล ยืนอยู่กลางลานกว้าง แผ่นโพยข้อสอบกางด้วยสองมือดุจดังกำลังอ่านราชสาร สายตาที่มองดูทรงพลังอำนาจอย่างแปลกประหลาด รอบตัวของเขามีเงาสามตนในร่างมนุษย์นั่งเรียบร้อยอยู่กับพื้น ทุกตนหน้าเหมือนซาคอน เซฟิรอส ที่กลับด้านซ้ายขวา สองในสามนั้นร้องไห้น้ำตาไหลเป็นเงามืด ทุกตนโหยหวนไม่เป็นศัพท์ มันส่ายหน้าพร้อมกันทันทีที่คำถามของเลห์มจบลง และบอกว่าไม่เอาอีกแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว

“ตัวเลือกสินะ…” เลห์มแสร้งพึมพำด้วยเสียงอันดัง “4 นิวตัน – เมตร, 9 นิวตัน – เมตร, 15 นิวตัน – เมตร, 36 นิวตัน – เมตร…ข้อไหนคือคำตอบที่ถูก จะให้ข้าอ่านทวนซ้ำไหม?”

เงาตนที่สามร้องไห้โฮ

ซาคอนกับเวนโต้ได้แต่มอง ไม่มีคำบรรยายหรือคำอุทานใดๆ

“เอ๊ะ…เจย์หายไปไหน” เวนโต้ขมวดคิ้วทักขึ้น เธอเบาใจลงที่เลห์มควบคุมสถานการณ์ได้ในระดับดี เงาที่นี่เยอะกว่าที่เธอคาด การควบคุมให้อยู่หมัดอาศัยพละกำลังและความคิดมากเกินไปจนไม่สามารถสนใจอะไรอื่น

“เออว่ะ…” ซาคอนหันซ้ายขวา ที่ทางแยกหนึ่ง เจย์ อิสฟาเกล เดินออกมาจากเงามืดข้างมุมตึก มุ่งตรงสู่ใจกลางจัตุรัส ข้างรูปสลักคนสำคัญของเมือง จุดที่เลห์มกำลังพร่ำสอนวิทยาศาสตร์เพิ่มพูนปัญญาแก่เหล่าเงา “นั่นไง มันไปทำอะไรตรงนั้นวะ…”

เวนโต้เตะซากเงาที่นอนแทบเท้าเธออยู่อีกครั้ง กระทืบซ้ำ แล้วเดินตรงไปหาเลห์ม พร้อมกับซาคอนที่คอยระวังหลัง หญิงสาวโบกมือทักเจย์ทันทีที่อยู่ใกล้พอจะได้ยิน แต่นาวาอากาศโทหนุ่มเพียงหันมามองด้วยรอยยิ้ม เขาก้าวรวดเร็วจนยืนชิดกับเงาทั้งสามตนที่นั่งแนบพื้น ยืนนิ่งเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง จับจ้องไปที่เลห์ม แทบไม่กะพริบตา

“นาวาโท…” เลห์มหยุดอ่าน หันมาทักคนที่จ้องมองตนอยู่นานอย่างสงสัย เขาเห็นแต่รอยยิ้มที่ไม่สื่ออะไร กับเจย์ อิสฟาเกล ที่ก้าวใกล้เข้ามา

…รอยยิ้ม…

นัยน์ตาเบิกกว้าง เขาขบกรามแน่น แค้นเคืองกับความผิดพลาดของตัวเอง มือม้วนกระดาษเป็นแท่งก่อนจะฟาดออกไปสู่เพื่อนร่วมทีม เจย์ย่อตัวลงคว้าหลังคอเงาตนหนึ่งที่นั่งอยู่เหวี่ยงขึ้นรับม้วนกระดาษนั้นแทนตน มันกรีดร้องอย่างเจ็บปวด มือปาดรอบตัวเงาจนกลายสภาพเป็นโล่ทรงเรียว เจย์ อิสฟาเกล พลิกมือยึดโล่นั้นป้องกันตลอดแนวแขนซ้าย แล้ววิ่งตรงกระแทกเลห์มเข้าหารูปสลักคนสำคัญนั้น ชายหนุ่มสาวเท้าตามไป โล่สีดำสนิทกางกั้นปิดครึ่งร่าง นัยน์ตาคมกริบเย็นยะเยือกมองผ่านขอบโล่อย่างมุ่งร้าย

เลห์ม ไลเซลชะงักไปชั่วขณะด้วยความเจ็บปวดที่แล่นร้าวทั่วแผ่นหลัง ก่อนจะหลุดร้องออกมาอย่างไม่อาจกลั้นเมื่อโล่เงานั้นถูกกระแทกเข้าที่ข้อมือซ้ำๆ จนต้องคลายมือออก ให้แผ่นกระดาษปลิวกระจายหลุดลอยหายไป

“รู้ตัวซะที” เจย์ อิสฟาเกล ยิ้มให้เลห์ม ก่อนจะเหลือบมองเพื่อนร่วมทีม…หรือที่จริงคือศัตรู…อีกสองคนที่เหลือ นัยน์ตาสีดำสนิทกลอกลงมองปืนในมือซาคอน ก่อนจะเลื่อนขึ้นสบตา “Desert Eagle…แกไม่จำเป็นต้องใช้กับฉันหรอก ไร้ประโยชน์จะตาย พวกแกเองก็รู้อยู่แก่ใจ แต่ว่าสำหรับฉันมันคงจะมีประโยชน์นะ เพราะงั้น…”

ร่างปลอมของนาวาอากาศโทวูบหาย คลื่นเงาซัดสาดเข้าหาซาคอน เซฟิรอส ที่แม้จะขยับเท้าเตรียมรับแรงกระแทกอย่างไร ก็ไม่อาจต้านทานจนต้องลดตัวลงคุกเข่าเพื่อรักษาสมดุลไว้ เจย์ อิสฟาเกล รวมตัวกันอีกครั้งด้านหลังของซาคอน เขาเดินอีกสองสามก้าวเพื่อให้พ้นระยะการเตะของเวนโต้ ก่อนจะชะงักกึก

ซาคอนชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง เสียงขึ้นลำปืนดังฝ่าเสียงร้องระงมของสัญญาณกันขโมยจากรถยนต์ที่แบตเตอรี่ยังพอจะเหลือ ดวงตาข้างขวากลอกไปมาเล็กน้อยเพื่อกะระยะทาง เขาเบี่ยงตัวเล็กน้อยพอให้เห็นร่างปลอมนั้นถนัดตา

ปากกระบอกปืนพก Desert eagle ชี้ไปยังศีรษะของศัตรู หมายพิฆาตในนัดเดียว

เจย์ อิสฟาเกล หัวเราะน้อยๆ “นี่มันอะไร…ไม่น่าเชื่อนะ…”

“เฮ้ยเดี๋ยว” ซาคอนหน้าซีดเผือดลงถนัดใจ “เฮ้ย!”

เจย์ยกมือขึ้นช้าๆ มันสบตาเขาเหยียดเยาะอย่างเหนือกว่า ความรู้สึกพ่ายแพ้ทำให้ซาคอนกระชับปืนแน่นขึ้น แม้จะเล็งปืนได้ตำแหน่งเหมาะสมอยู่แล้ว แต่เพราะจริงอย่างที่มันพูด…ปืนนี้ยิงไม่ถูกมัน แต่จะยิงถูกเขา…ดังนั้นจึงยังถือว่าไร้ประโยชน์ เมื่อเทียบกับอะไรบางอย่างที่อยู่ในมือของมัน

“เฮ้…ฉันเพิ่งรู้ว่านาย…”

“เอาคืนมา!”

เจย์ อิสฟาเกล ตัวปลอม พลิกกล้องถ่ายรูปรุ่นล่าสุดไปมา โยนขึ้นสูง และรับมันไว้ด้วยมือเดียว ก่อนจะบรรจงกดเปิด รอยยิ้มที่ไม่สื่ออะไรนั้นฉีกกว้าง ทั้งด้วยความชั่วร้ายที่ปิดไม่มิด และอาจจะรวมถึงความขบขัน

“เชี่ยเอ๊ย! คืนมาสิวะ!”

“ว้าว…นี่สาวน้อยคนไหนของนายกันล่ะเนี่ย…เอ…หรือว่าคนนี้…ผมสีชมพู ตาสีเขียว หน้าเคลิ้มเชียว…” มันหัวเราะ ” ‘นาวาโท’ ของนายรู้รสนิยมนายรึเปล่า ฉันพนันว่านายคงจะต้องเตรียมเก็บของได้เลย…อ้าว คนใส่จีสตริงสีแดงนั่นคุ้นๆ ตำรวจ…ใช่ไหม”

ไกปืนลั่นปัง กระสุนทะลุผ่านกลางศีรษะของเจย์ กระทบกับกำแพงด้านหลัง เศษอิฐร่วงลงอย่างเชื่องช้า มองเห็นได้จากรูสีดำบนใบหน้าของนาวาอากาศโท ที่เชื่อมกันสนิทในเวลาไม่กี่วินาที

เจย์ อิสฟาเกล ระเบิดหัวเราะตอบโต้การโจมตีที่สิ้นหวังและไร้ผล

“ไหน มาทั้งที มีแต่ภาพหลุดของชาวบ้าน นายสนใจมีภาพหลุดของตัวเองหน่อยไหม? ช่างภาพ”

ซาคอนกัดฟันกรอด เขากระโจนพุ่งเข้าใส่ แต่เวนโต้ที่ยังมีสติรั้งแขนเขาไว้ เธอไม่สนใจเจย์ตัวปลอมที่กำลังยั่วโมโห แต่เป็นเลห์ม ไลเซล ที่อาการบาดเจ็บเริ่มทุเลาลง พอให้ขยับข้อมือหยิบเอาถุงย่ามที่หล่นอยู่ไม่ไกลนักได้ ชายผิวเข้มเงยหน้าขึ้นจากพื้น สบตากับหญิงสาวที่หันหลังให้กับเงาร้าย เจย์ตัวปลอมสนใจกับการยั่วอารมณ์ซาคอนเกินกว่าจะสังเกตเห็นสัญญาณจากเวนโต้ที่ส่งให้กับเลห์มได้

“ไม่เอาโว้ย!”

“อ่า…ยิ้มหน่อยละกันนะ หนึ่ง สอง สาม ชีสสส”

แสงแฟลชแรงวาบจนตาพร่า

ซาคอน เซฟิรอส ผู้เหลือเพียงตาเดียว ตาบอดไปชั่วขณะ เขารู้ว่าเวนโต้ปล่อยตนออกแล้ว แต่สองขากลับทรยศอยู่นิ่ง ราวกับว่ามันฉลาดกว่าสมองที่พยายามจะให้เขาไปทวงกล้องถ่ายรูปคืนมาตลอดเวลา

ถุงย่ามลอยหมุนผ่านอากาศ เวนโต้พุ่งเข้าไปรับ พลางส่งก้อนกระดาษขยำส่งๆโจมตีเงาเจย์ที่เข้ามาอยู่ด้านหลังเธอ มันชะงักไปนิดหนึ่ง เธอจึงฉวยโอกาสเวลานั้น คว้ามือซาคอนมายัดใส่ลงไปในถุงย่าม พลันสั่งกึ่งตะโกน “เร็ว! อะไรก็ได้! เอาออกมาเร็ว!”

ซาคอนหยิบอาวุธได้ชิ้นหนึ่ง กระชากมือออกจากปากถุง แล้ววิ่งสุดกำลัง มุ่งทำลายเงาร้ายที่แย่งชิงของสำคัญของเขาไป

โดยไม่แม้แต่จะมองของสำคัญที่อยู่ในกำมือ

——



[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela 751858152_zps0dfc4e14
ขึ้นไปข้างบน Go down
http://findarato.exteen.com
Radianz
ฟอร์เมน
ฟอร์เมน
Radianz


จำนวนข้อความ : 40
Join date : 15/10/2013
ที่อยู่ : Air force base

Player Information
Total Character(s): AF2+RM1+NV1+NPC6+FHCP
Main: Air Force

[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: Re: [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela   [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Icon_minitimeSat Feb 15, 2014 3:05 am



Act 4: Bloodshed on the street


ร่างหนึ่งวิ่งฝ่าสายลมจนชายเสื้อคลุมสีดำสนิทตีตลบไปด้านหลัง ฝีเท้าของเขาไม่ตกลงแม้จะเร่งความเร็วสุดกำลังนานเกือบสิบนาที เหงื่อเม็ดเล็กเย็นเยียบค่อยผุดพรายออกจากข้างขมับ ไหลลงจากไรผม และถูกลมต้านนั้นพัดหายไป คิ้วหนาขมวดเคร่ง สายตาคมกริบจ้องมองตรงแทบไม่กะพริบ สองขาสับวิ่งรวดเร็ว พื้นรองเท้าหนังสีน้ำตาลหุ้มข้อรัวกระทบพื้นจนคนผ่านไปมายังได้กลิ่นไหม้จางๆมาจากทางเท้า ทุกสายตามองตามเขาอย่างสงสัย กึ่งจะตกตะลึงว่าเกิดเหตุเภทภัยอันใดขึ้น แต่ไม่มีใครถาม และชายหนุ่มไม่สนใจ

ชายในชุดคลุมสีดำเลี้ยวผ่านขอบตึกไป จุดหมายที่เขาไล่ล่าอยู่ไม่ไกล มันคือกลุ่มก้อนความมืดสนิทที่ดูดกลืนข้าวของหลายอย่างเอาไว้รวมกัน ทั้งนาฬิกาโลหะ สร้อยคอทองคำหนักสองสลึงของสตรีเคราะห์ร้ายที่เพิ่งเดินผ่านไปเมื่อครู่ แหวนเพชรเจ็ดกะรัตที่ผู้สวมใส่คงแทบจะนิ้วหัก และ…

เจย์หยุดวิ่งกะทันหัน เขายันร่างพ้นพื้นพลางตวัดเท้าไปสองทาง ก่อนย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อเฉลี่ยน้ำหนักไม่ให้เสียสมดุล กรามขบแน่นขึ้นสัน สองขาขยับห่างจากกันช้าๆยามเหยียดร่างเผชิญหน้า ใบหน้าคมก้มลงเล็กน้อย พลันเหลือบตามองกราดทุกอย่างตรงหน้าอย่างดุดันและคุกคาม

ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำยืนใต้เงามืดระหว่างสองตึก ผนังอิฐสองฝั่งกะเทาะร่อนทรุดโทรม เศษคราบดินทรายกองอยู่ที่ขอบกำแพง และทั่วไปบนพื้น เลมูเอลามีกฎชัดเจนเรื่องขยะ แต่ในสถานที่แบบนี้ยังมีกระป๋องเปล่ากับกระดาษห่อแซนด์วิชขึ้นรา ตุ๊กตาเก่าโทรมที่ถูกกระชากแขนขาดเห็นนุ่นเปรอะฝุ่นโผล่ใบหน้ายับเยินออกมาจากกองขยะย่อมๆที่ริมกำแพง กลิ่นแปลกประหลาดจากอะไรหลายอย่างผสมปนเปคละคลุ้งชวนคลื่นเหียน และสิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือ ไม่มีทางอื่นให้หนีไปจากมันอีกแล้ว

ทางตัน

ตรงหน้าคือกำแพงอิฐสีเทา ก่อด้วยปูนหยาบๆ ไม่มีใครสนใจจะฉาบมันให้เรียบหรือเก็บรายละเอียดให้ดูดีกว่านี้สักนิด เจย์เงยหน้า กำแพงสูงเลยศีรษะของเขาเล็กน้อย ประมาณด้วยสายตา น่าจะเท่ากับสองเมตรยี่สิบสี่จุดสี่เซนติเมตร

นัยน์ตาสีดำสนิทหรี่ลงอย่างไม่สบอารมณ์ เรียวปากบางเหยียดเบ้แค่นเยาะตนเอง เงาดำที่ยังปรากฏเด่นอยู่ใต้เงาลอยตัวอยู่ตรงหน้า ใกล้ถึงกำแพง มันเคลื่อนขึ้นด้านบนช้าๆ ไม่เร่งร้อน ราวกับจะรู้ว่าคนที่ตามมานั้นเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ไม่มีเวทมนตร์ใด…ความจริงนี้ทำให้ชายหนุ่มที่เคยสงบนิ่งตลอดมานึกหงุดหงิดกับศัตรู หงุดหงิดกับตนเอง และทุกสิ่งทุกอย่าง

เขาตั้งท่าวิ่งอีกครั้ง กระโจนก้าวเหยียบทับเศษซากถังขยะพลาสติกสีดำที่แตกร้าวเป็นช่องกว้าง น้ำหนักตัวกดลงให้รอยแยกนั้นกว้างขึ้นไปอีก จนแผ่นบางอย่างฟูฟ่องด้วยเชื้อรา เศษกระดูก และบางสิ่งสีน้ำตาลที่เคยมีชีวิตถูกบีบทะลักออกมา น้ำเหนียวข้นส่งกลิ่นเหม็นแผ่อาบพื้นคอนกรีตเป็นด่างดวง ชายหนุ่มถีบถังนั้นให้ล้มคว่ำ กระแทกพื้นดังสนั่น เงยมองแต่เพียงด้านบน มือคว้าขอบปูนไว้มั่น รู้สึกถึงความหยาบที่กรีดบาดมืออย่างช้าๆ เขาเกร็งกล้ามเนื้อสุดกำลังแล้วเหวี่ยงตัวขึ้นมาเหนือกำแพง ชุดสีดำเขรอะด้วยเศษฝุ่นเป็นสีเทาขมุกขมัว

เจย์ย่อเข่าลงข้างหนึ่ง มือและเท้ายึดกำแพงนั้น พยุงร่างด้วยกำลัง สายตาหลังแว่นดำกราดมองหาเงาลึกลับที่เขาคาดว่าน่าจะลอยผ่านไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง

นาฬิกาข้อมือของเขาถูกขโมย มูลค่าของมันมากกว่าสร้อยคอทองคำหนักสองสลึงสามเส้นรวมกันเสียอีก แต่มันก็เป็นของเก่า และเขาวางแผนมาแล้วให้มันสามารถถูกขโมยได้โดยไม่ส่งผลกระทบต่อการปฏิบัติงาน ทว่าความหงุดหงิดที่ครอบงำทำให้เขาตัดสินใจตามล่ามันถึงที่สุด

ไร้สาระ น่ารำคาญ ยุ่งยาก

ก่อนที่จะประมวลผลลัพธ์แห่งความเลวร้ายขึ้นมา อะไรบางอย่างก็ซัดเข้าอย่างจัง จนมือที่ยึดพยุงร่างต้องผละออกจากขอบปูนง่อนแง่น ร่างของชายหนุ่มหงายหลังร่วงวูบกระแทกด้านข้างของถังขยะพลาสติกที่แตกร้าว ชายผ้าสีดำทิ้งตัวลงเรี่ยพื้น ซึมซับคราบน้ำโสโครกให้ติดหนึบและเคลื่อนสูงขึ้นมา เนื้อพลาสติกแข็งยังสั่นพลิ้วบุบบี้เข้าออก ส่งเสียงแปลกประหลาดหวีดหวืออีกพักใหญ่ แล้วถูกกระแทกให้สั่นสะเทือนต่อ เมื่อชายหนุ่มขยับขาคู้หลังแล้วคว้าแขนยันร่างให้นั่งชันเข่าขึ้นอีกครั้ง

ภาพที่เห็นสว่างขึ้นทันตา ด้วยไม่มีแว่นกันแดดดำปกปิดดวงตาอีกต่อไป ชายหนุ่มสะบัดเสื้อคลุมไปด้านหลัง พลางยืนขึ้นช้าๆ ประจันหน้ากับเงาดำที่ค่อยเปลี่ยนรูปเป็นร่างกายมนุษย์ มันกรีดนิ้วคีบขาแว่นดำไว้ แล้วบรรจงวางแหมะลงบนดั้งจมูกที่เพิ่งงอกออกมาสดๆร้อนๆ

เจย์มองอย่างเย็นชา เขาถ่ายน้ำหนักสลับบนขาสองข้างเพื่อไม่ให้ผิวพลาสติกที่เหยียบอยู่ต้องทรุดพังลงไปมากกว่านี้ พลางคิดคำนวณโอกาสที่จะชนะได้ในการปะทะ มือกร้านเผลอล้วงกระเป๋าเสื้อคลุม อาวุธชิ้นหนึ่งนอนนิ่งอยู่ที่นั่น…ยังไม่ถึงระยะโจมตีหวังผล…เขาต้องรอ

ท่อนแขนแข็งแรงยกขึ้นปัดก้อนทองคำหนักสองสลึงที่ถูกยิงมาต่างกระสุนปืน เสียงกระแทกปั้กดังพร้อมกับความปวดแปลบที่แล่นร้าว ก้อนทองคำนั้นเบี่ยงทิศไปปะทะผนัง กะเทาะมันเป็นหลุมกว้าง รอยแยกร้าวแผ่กระจายไปทั่วทุกทิศ ขณะที่ตัวลูกกระสุนฝังลึกคาอยู่อย่างนั้น ไม่ร่วงลงมา

นัยน์ตาคมกริบเหลือบมองแขนขวาของตนที่บิดเบี้ยวผิดรูป พลันกระโดดขึ้นเหยียบบนชะง่อนอิฐที่หลงเหลือจากรอยแตก ก่อนกระโจนข้ามผ่าน ทิ้งตัวมุ่งตรงสู่เจ้าเงาที่เริ่มดูคล้ายมนุษย์เพศชาย มันสวมเสื้อคลุมยาว และรองเท้าหุ้มข้อ สันกรามคมและจมูกโด่งเป็นสันชัดค่อยหันมาหาเขา เจย์มองเห็นภาพสีดำของตนเองจากบนอากาศ ม่านตาสะท้อนภาพนั้นอย่างสงบ แขนที่เจ็บร้าวกระชากบางสิ่งในกระเป๋าเสื้อคลุมออกมา ตวัดเงื้อขึ้นสูง ก่อนฟาดลงหมายโจมตี

เสียงปืนกึกก้องทำลายความเงียบงัน

กระสุนนั้นกระทบกำแพงอิฐสีแดงส้ม เศษปูนร่วงกราว ฝุ่นผงลอยคลุ้งครู่หนึ่งก่อนจางหาย แว่วเสียงกรีดร้องของผู้หญิงสักคนจากบนถนนพลุกพล่านที่อยู่ห่างออกไป

ปืนพกอย่างของตำรวจปรากฏในมือสีดำ นิ้วของมันยึดแน่นที่ไก ปากกระบอกยังกรุ่นและสั่นน้อยๆจากแรงขับกระสุน ร่างของเจย์ อิสฟาเกล ที่เป็นสีดำเคลื่อนลงสู่พื้นอย่างเชื่องช้า ปืนนั้นยังมุ่งเป้าไปยังศัตรู ไม่ลดลงแม้แต่นิดเดียว

ผ้าคลุมสีดำแผ่ทาบลงกับผนัง ไถลลงกวาดทั่วพื้นผิวก่อนร่วงลงกรอมพื้น ควันฝุ่นฟุ้งกระจายทั่ว พร้อมกับร่างสูงของนายทหารหนุ่มที่ค่อยล้มลงบนพื้นถนน ศีรษะนั้นก้มลงนาบกับคอนกรีตหยาบที่เขรอะไปด้วยฝุ่น แผ่นหลังแกร่งค้อมงอเล็กน้อย ทับท่อนแขนข้างขวาที่บิดเบี้ยวไว้ใต้ร่างนั้น…แน่นิ่ง

รองเท้าสีดำตบลงบนพื้นครั้งหนึ่ง อีกครั้ง…และอีกครั้ง ร่างเงาทมิฬเคลื่อนใกล้เข้ามา มันยืนค้ำเหนือร่างบอบช้ำที่เปรอะเปื้อนด้วยฝุ่น เสื้อคลุมสีดำมอซอผิดกับมูลค่าที่แท้จริง เรือนผมตัดสั้นสีดำถูกย้อมจนขาว คราบน้ำเหนอะหนะไหลเป็นทางมาจากข้างตัว เข้าแทรกซึมผ่านเนื้อผ้าชั้นดี รองเท้าสีดำนั้นย่ำบนของเหลวแฉะ เตะมันให้กระเซ็นเปรอะเปื้อนเส้นผม เปลี่ยนจากเพียงฝุ่นสีขาว ให้ถูกย้อมเป็นด่างดวงด้วยคราบขยะสีน้ำตาล

ปืนตำรวจที่ชิงมาค่อยลดลงข้างตัว สายตาของเงาทอดมองสำรวจอย่างสงบ ก่อนที่มือนั้นจะแปรสภาพเป็นของไหล กลืนกินอาวุธที่ถืออยู่ให้หายไป หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

คนที่ตายแล้วไม่มีประโยชน์ที่จะปล้นชิง

และทันใดบางสิ่งก็เข้าครอบลงบนศีรษะ เงาดำดิ้นขัดขืนยามถูกดึงรัดที่ลำคอ วัตถุนั้นทำจากผ้า มีช่องว่างสองช่องด้านบนให้เส้นผมสีดำสนิทแลบออกมา ขอบหนาของมันราวกับขยับได้ด้วยตนเอง สองแขนของเงาพยายามต่อสู้ดึงรั้ง แต่ต้านทานอำนาจของผู้อยู่เหนือวัตถุวิเศษนั้นไม่ได้

เงาเซสะดุดถอยหลังไปไม่กี่ก้าว แต่แล้วแถบผ้าสีดำก็ตวัดแนบพื้นมารัดเข้าที่ข้อเท้า สิ่งนั้นกระชากสุดแรงให้เงาดำหงายหลังฟาดกระแทกลงกับพื้นคอนกรีตหยาบ ส่งเสียงดังสนั่นขึ้นอีกครั้งที่คงจะเรียกให้ตำรวจมาถึงในอีกไม่นาน อีกปลายหนึ่งของแถบสีดำที่เข้ารัดข้อเท้าเงาแน่นหนา มีมือหนึ่งกำวัตถุนั้น…มือที่เต็มไปด้วยรอยบาดและถลอก เลือดสีแดงสดไหลซึมซิบจนแทบมองไม่เห็นผิวปกติ ผงปูนร่อนเปรอะลึกลงทั่วจนเป็นสีแดงสลับขาว…มือนั้นกำแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปน ไม่ให้เผลอพลั้งหลุดมือแม้แต่วินาทีเดียว

เจย์ใช้แขนข้างที่บาดเจ็บเท้าศอกกับพื้น ตะกายร่างขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ความเจ็บปวดแล่นร้าวจากทั่วกาย แต่ไม่สำคัญ…มีแต่ภารกิจที่เขาต้องทำให้ได้

เขาจะไม่พลาด

ปลายนิ้วเกี่ยวรั้งผืนผ้าสีดำในมือให้คลี่ออกเล็กน้อย ลวดลายตาข่ายปรากฏชัดเจน ส่วนปลายสุดที่โผล่พ้นกำมือนั้นมีแถบทึบ ไล่เรื่อยขึ้นไปจนเกือบถึงบริเวณที่รัดข้อเท้าเงาอยู่แยกออกเป็นสองทาง ถัดไปเป็นผ้าสีดำทึบ ไม่โปร่งจางเป็นตาข่ายเช่นอีกสองส่วนที่แยกออกมา…มันคือถุงน่องตาข่ายสุดวาบหวิวที่กำลังได้รับความนิยมอย่างสูงในหมู่สตรีนุ่งสั้น แต่จะเป็นอะไร ไม่สำคัญ ในเมื่อนี่คือของวิเศษจากถุงของตำรวจที่เขาได้มา และมันใช้งานได้จริง

ชายหนุ่มเหยียบเท้าลงบนถุงน่องข้างหนึ่ง ยึดมันติดพื้นแล้วลากรั้งให้ข้อเท้าอีกข้างมามัดรวมกัน เขาย่ำลงกับท่อนขาของเงาดำบนพื้น ก่อนจะก้าวทับไปบนส่วนท้องอย่างที่จะทำให้มนุษย์ทั่วไปบาดเจ็บ เจย์ย่อตัวลง ใช้เข่าตนเองเป็นจุดหมุน เปลี่ยนทิศทางให้ขยับแถบผ้าตาข่ายนั้นไปพาดรอบลำคอของเงาได้โดยง่าย หมุนวนเป็นรูปเลขแปด แล้วผละออกจากร่างสีดำ วาดเท้าเตะให้มันพลิกไปอีกด้าน ก่อนดึงขาอีกข้างหนึ่งของถุงน่องรั้งสองมือให้ผูกติดกันที่ด้านหลังของตัวเงา

เจย์ยืนเหยียดตรง ค้ำเหนือร่างที่ถูกพันธนาการของเงาร้าย สภาพของมันดูไม่จืด…เงาดำที่ถูกพันรอบด้วยถุงน่องตาข่ายสีดำ ดิ้นขลุกขลักอย่างสิ้นหวัง ลำคอของมันถูกคล้องด้วยแถบผ้าตาข่ายเป็นวง ส่วนศีรษะนั้นต่างออกไป ถุงน่องตาข่ายวิเศษไม่ได้กล้ำกรายมายังบริเวณนี้

ตราสัญลักษณ์สีแดงสลับเหลืองฉายชัดจากชิ้นผ้าผืนน้อยที่ครอบบนหัวเงา…ขอบสัญลักษณ์นั้นเป็นรูปห้าเหลี่ยม ขีดโค้งตรงกลางเชื่อมกันเป็นรูปตัวเอส…สื่อถึงความแข็งแกร่งดุจเพชร สัญลักษณ์ของความหวัง

ยอดมนุษย์จากดินแดนอันไกลโพ้นยื่นมือช่วยเหลือเขาอย่างทันท่วงที

“ขอบคุณครับ…เรืออากาศโท แรนดอล์ฟ เจเกอร์” เจย์บอกกับความว่างเปล่า

ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา แต่เขาแน่ใจว่าเจ้าของนามนั้นได้ยิน

ชายหนุ่มก้าวออกจากทางตันนั้นอย่างเชื่องช้า ความปวดแน่นและสัมผัสของเส้นเลือดที่เต้นตุบจากแขนข้างขวาเด่นชัดขึ้นมาในที่สุด เขาถอดเสื้อคลุมเปรอะฝุ่นออก แล้วใช้มันห่อรั้งแขนข้างที่บิดผิดรูปนั้นไม่ให้เคลื่อนขยับได้มากนัก ชายหนุ่มไม่ได้กังวลอะไรกับการจัดการที่แขน เพราะส่วนที่เลวร้ายกว่าคือขาขวา…ข้างขวาคือข้างที่เจย์ถนัด กางเกงสีดำรัดกุมนั้นฉีกขาด ขอบไหม้หงิกงอจากความร้อนและรวดเร็วที่แล่นแฉลบไปเมื่อครู่นี้ เลือดสีแดงสดไหลรินจากบาดแผลบนเนื้อขาว เปียกชุ่มเนื้อผ้าบริเวณต้นขาจากสีดำให้ขึ้นสีคล้ำแดง หยดลงเปรอะพื้น ถูกเหยียบย่ำเป็นทาง

ริมฝีปากแห้งผากเหยียดเม้มเล็กน้อย ไม่มีสีหน้าอื่นใดมากไปกว่านี้

เจย์เดินออกจากเงามืดของสองฟากตึก เข้าสู่แสงสว่างจากถนนอันพลุกพล่าน เงาดำจากร่างสูงทอดยาวไปด้านหลังช้าๆ จนมองเห็นครบทุกส่วน…เป็นเงาที่แท้จริง ที่อยู่ติดรอบตัวตลอดเวลาที่มีแสงสว่าง ไม่ใช่เงาจอมปลอมที่มีแต่จะช่วงชิง…ชายหนุ่มเคลื่อนไปเอนหลังพิงกำแพง ริมฝีปากกัดเม้มแน่นจนเลือดซิบ คิ้วขมวดเกร็ง สายตาคมกริบยังคงกราดมองทุกความเคลื่อนไหวทั้งบนทางเท้าและท้องถนน ความตกใจและเสียงอุทานของคนเดินผ่านไปผ่านมาล้วนไร้ค่าทั้งนั้น…

คนพวกนี้ไม่จำเป็นต้องสนใจเขาเลยสักนิด…ไม่ควรจะมีใครออกปากถามว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน ให้ช่วยอะไรหรือไม่…ชายหนุ่มมองตอบคนเหล่านั้นอย่างเย็นชา ประโยคซ้ำๆที่ออกจากปากมีแต่ “ไม่ครับ ขอบคุณ” หรือไม่ก็ “กองทัพอากาศยินดีช่วยเหลือคุณเสมอ ไม่ต้องช่วยผม ไม่จำเป็น” …เขาตัดบททุกคนอย่างไร้เยื่อใย และลอบถอนใจที่สิ่งที่เขารอคอยนั้นมาช้าเหลือเกิน

เสียงไซเรนหวีดดังปราดเข้ามา รถตำรวจคันหนึ่งจอดลงที่ข้างทางเท้านั้น

…เป็นโจเซฟ ลาโดริน ที่กระหืดกระหอบออกมาจากรถ ตะโกนร้องถามเรื่องการบาดเจ็บของเขา จนชายหนุ่มหรี่ตาอย่างไม่พอใจ ค่อยเบือนสายตาไปทางขวา ตรงลึกเข้าไปในซอยแยกที่สุดปลายทางคือกำแพง แล้วกลอกตากลับมามองตำรวจผมแดงอย่างเหยียดหยามอีกครั้ง

โจเซฟมองนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะกระวีกระวาดเข้าไปในทางระหว่างช่องตึก ไม่นานนักก็ลากร่างเงาที่ถูกพันธนาการออกมา กุญแจมือวิเศษนั้นคล้องเข้าที่ข้อมือของเงาเพียงหนึ่งข้าง อีกข้างหนึ่งเป็นเหมือนมือจับให้โจเซฟลากร่างหนักสีดำข้นคลั่กนั้นออกมา

“ปืนของคุณหาย” เจย์เหลือบตามองซองหนังว่างเปล่าที่ขอบเข็มขัดอีกฝ่าย สายตาของเขานิ่งสงบและเย็นชาเหมือนเคย

โจเซฟกรีดเสียง

“ตายแล้ว! นี่มันหายไปตั้งแต่ตอนไหน…”

นัยน์ตาคู่งามนั้นเบิกกว้าง สบมองกับเจย์ ก่อนจะฉุกคิดอะไรบางอย่าง…ตำรวจหนุ่มกราดมองสำรวจทั่วร่างของเงานั้นทันที กระชากกุญแจมือแล้วดึงขอบกางเกงในที่คลุมศีรษะมันขึ้นมา ให้มันเงยหน้าจากพื้น “แก ไอ้เงาทุเรศเวรตะไลทำให้ฉันต้องเสียเวลามาส์กหน้าทุกวันทุกคืน…เอา-คืน-มา-เดี๋ยว-นี้!”

เงานั้นหวีดครวญสั่นเครือ ก่อนที่ปืนตำรวจจะกระเด็นออกมาจากขอบกางเกงในลายสัญลักษณ์ยอดมนุษย์ ผลุบพ้นจากรูที่มีไว้สอดขา กระทบกับพื้นนิดหนึ่ง แล้วหยุดนิ่ง มือเรียวที่ตัดแต่งปลายเล็บเคลือบสีแดงอย่างดีคว้าปืนกลับมาเก็บที่ซองเดิมในพริบตา อีกมือของโจเซฟผละจากกางเกงใน ปล่อยคางของเงานั้นกระแทกพื้นโดยไม่มีใครไยดี เขาเอื้อมไปหยิบกุญแจมือมาอีกครั้ง แล้วทุ่มแรงลากมันเข้ามาใกล้ประตูรถตำรวจที่เปิดค้างไว้

เจย์เดินผละห่างจากรถตำรวจมาไกลแล้ว เขาลดแขนขวาที่ห่อด้วยเสื้อคลุมหนาสีดำลงป้องปิดบาดแผลบริเวณขา มือที่บาดเจ็บกำซากถุงน่องขาดวิ่นที่กระชากออกมาจากเงา และกางเกงในลายสัญลักษณ์ซูเปอร์แมนที่มีค่าเพียงเศษผ้า มือซ้ายเอื้อมโบกเรียกแท็กซี่ที่ผ่านมา ปราดเข้ากระชากประตูเปิด ชะโงกหน้าเข้าไป

“ดาวน์ทาวน์ครับ”

นัยน์ตาสีดำสนิทเหลือบลงมองพื้น เห็นรอยจุดสีแดงจางค่อยเคลื่อนผ่านจากพื้น ถึงขอบประตู เข้าไปยังพื้นกำมะหยี่สีเทาด้านใน จากนั้นจึงก้าวเข้าไปนั่ง กดแขนลงกับต้นขาขวา ปล่อยความเจ็บปวดให้ระเบิดออกรุนแรง โดยมีจุดหมายสำคัญคือหยุดเลือดให้เร็วขึ้นกว่าเดิม

“ตอนนี้เงาบุกแถวศาลาว่าการฯนะครับคุณ…จะไปตรงนั้นจริงเหรอ? ผมจอดให้ได้อย่างมากแค่ถนนนอกจัตุรัสนะครับ” คนขับว่า เหลือบยังกระจกมองหลัง สบตากับผู้โดยสารหนุ่มที่สวมเสื้อเชิ้ตสีเทาชั่วแวบหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจมองทางตรงหน้าอย่างตั้งใจสุดชีวิตดีกว่า “คุณผู้โดยสารเจ็บอะไรรึเปล่าครับ…ให้ผมพาไปโรงพยาบาลมั้ย?”

“ผมไม่ต้องการ” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่ไยดี สีหน้าเย็นชานิ่งสงบไม่แปรเปลี่ยน “ใกล้จัตุรัสที่สุด ก็พอครับ…ขอบคุณ”

บรรยากาศในรถโดยสารชวนให้อึดอัดขึ้นมาชั่วขณะ อากาศหนาวเย็นชวนสันหลังวาบ แต่ความเย็นที่แท้จริงไม่ควรรู้สึกปั่นป่วนในอกในท้อง สาเหตุของมันไม่ได้เป็นที่แอร์รถแน่ๆ

“เมื่อกี้ผมเห็นตำรวจกับเงา…” คนขับรถพยายามเกริ่นทำลายความเงียบที่ชวนให้ใจหายใจคว่ำ “คุณเป็น…ทหารที่มาช่วยปราบเงารึเปล่าครับ?”

เจย์หันมองความว่างเปล่าที่เบาะด้านขวา ก่อนจะเบือนหน้ามายังทางคนขับ “ครับ” ตอบรับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำราบเรียบ ไร้ความเป็นมิตรอย่างสิ้นเชิง

กำแพงรถตำรวจและแสงวูบวาบของสัญญาณไซเรนบนหลังคาเคลื่อนใกล้เข้ามาตรงหน้า ด่านตรวจตั้งยาวอยู่อีกไม่ไกล ตำรวจที่รับผิดชอบพื้นที่ปราดเข้ามาใกล้รถแท็กซี่ที่ชะลอลง มองผ่านกระจกรถออกไปด้านนอก เห็นเงาดำขนาดใหญ่วูบโฉบจากท้องฟ้ายามราตรี ใครคนหนึ่งอยู่บนหลังเงานั้น ทุ่มแรงกายและความคิด กระดาษขาวแผ่นแล้วแผ่นเล่าปลิวร่วงลงมาอย่างเชื่องช้า ชายผิวเข้มที่อยู่บนหลังเงาระดมโจมตีไม่หยุดยั้ง เขาสวมเพียงเสื้อกล้ามสีขาว และกางเกงทหารเก่าๆ แต่ไม่มีอะไรหยุดยั้งเขาจากการกำราบเงาพยศให้ลงศิโรราบสู่พื้นดิน

คนขับรถเพ่งสติไปยังถนนและสีสันของรถตำรวจที่รายล้อม เหงื่อกาฬผุดพราย แต่เขายังฝืนต่อไป แม้เสียงจะสั่น และเขาจะกลัว ก็ยังดีกว่าอดทนอยู่ในความเงียบแบบนี้ต่อไปอีกแม้เสี้ยววินาที

“ไม่ทราบว่า…คุณสังกัดทัพอะไรเหรอครับ….”

มุมปากที่เย็นชาตลอดมายักขึ้นนิดหนึ่ง

“ผมเป็นทหารแห่งกองทัพอากาศ”

เจย์หยิบเงินจ่ายค่าโดยสาร พอดีแบบไม่ต้องทอนราวกับคาดการณ์ได้ล่วงหน้า ประตูอีกด้านหนึ่งเปิดออกแม้ไม่มีใครอยู่ที่นั่น และปิดลงด้วยตัวเอง ปกติคนขับรถคงจะตกตะลึง ใบหน้าซีดเซียว และร้องลั่นว่าตนเห็นผี…แต่ครั้งนี้ เขาไม่สนใจ

มือด้านคว้าหมับทันทีเมื่อค่าโดยสารถูกส่งมา คนขับรถบีบมือนั้นแน่น…แม้มือของตนจะชื้นเหงื่อจากความกังวลและความกลัว แม้เขาจะรู้สึกไม่ปลอดภัยจากเสียงไซเรนร้องระงม และจำนวนตำรวจที่มีมากเหลือเกิน…เขาเค้นเสียงตะโกน

“พวกคุณต้องชนะครับ!”

เจย์มองนิ่ง นัยน์ตาคู่นั้นยังคงเย็นชา มือพลิกยัดเยียดธนบัตรและเหรียญค่าโดยสารใส่มือคนขับที่พยายามปฏิเสธ ก่อนจะตัดปัญหาด้วยการโยนมันใส่ตักอีกฝ่าย เขาหันหลังเปิดประตู ค่อยก้าวลงจากรถช้าๆ เท่าที่ร่างกายอันบอบช้ำจะอำนวย

ชายหนุ่มยืนนิ่ง กระแทกประตูรถปิดสนิท พลางเบือนหน้าหันมา

ฝ่ามือขวาชุ่มเลือดที่ถูกห่อหุ้มด้วยผืนผ้า ฝืนยกขึ้นเชื่องช้า…สั่นเทา…ปลายนิ้วนั้นเรียงชิดกัน จรดลงที่หางคิ้ว นาวาอากาศโทจ้องตรงยังนัยน์ตาของพลเรือน ศีรษะค่อยผงกลงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวออกไป พูดคุยกับตำรวจเล็กน้อย แล้วผ่านเข้าสู่เขตอันตรายใจกลางจัตุรัสแห่งเลมูเอลา ไม่สนใจความบาดเจ็บของตน ละทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง

นอกจากภารกิจ…ความรับผิดชอบ…ที่เขาจะไม่พลาดแล้ว

อะไรอื่นที่สำคัญ

…ไม่มี


------



เฉลย ของวิเศษของเจย์ อิสฟาเกล
[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Jay-Shadow-2_zps0c645f18

ส่วนคนที่เอ่ยถึงแบบแปลกๆ คือ แรนดอล์ฟ เจเกอร์
[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela BGntYkACYAICn_Hpnglarge_zps1e9e0553

ตูก็บรรยายลายซุปเปอร์แมนซะแมร่มดูขลัง…. /ปิดหน้า
ขึ้นไปข้างบน Go down
http://findarato.exteen.com
Radianz
ฟอร์เมน
ฟอร์เมน
Radianz


จำนวนข้อความ : 40
Join date : 15/10/2013
ที่อยู่ : Air force base

Player Information
Total Character(s): AF2+RM1+NV1+NPC6+FHCP
Main: Air Force

[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: Re: [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela   [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Icon_minitimeSat Feb 15, 2014 3:10 am

เพลงประกอบตอนนี้ (ควรเปิดคลอเพื่อเพิ่มอรรถรส)
Imagine Dragons – Radioactive










Act 5: We will always fight as one





ซาคอน เซฟิรอส กระโดดตีลังกาม้วนหลังสามตลบ ก่อนจะหยุดยืนนิ่ง สองขาเกร็งเต็มที่ไม่ให้เผลอเอนกระแทกพิงไปด้านหลัง กระจกบานใหญ่ของธนาคารอยู่ถัดไปไม่ถึงครึ่งเซนติเมตร เรืออากาศโทไม่ต้องการสร้างความเดือดร้อนให้ใครไปมากกว่านี้นอกจากตัวเอง

เขาสบถ พลางชูนิ้วกลางใส่เงาตัวที่เหมือนเจย์ อิสฟาเกล ไม่ผิดเพี้ยน การ์ดความจำของตัวกล้องถูกโยนทิ้งส่งๆไปที่ไหนสักแห่ง ส่วนตัวกล้องดิจิตอลที่เพิ่งเก็บหอมรอมริบซื้อมาใช้ได้ไม่นานถูกปอกลอกวัสดุมีค่าจนไม่เหลือสภาพเก่า ซากโลหะที่เคยเป็นกล้องบัดนี้ฝังลึกกับป้ายบอกชื่อธนาคาร เหนือหัวของเขาไปไม่ถึงเมตร แผ่นป้ายแตกร้าวไปเสี้ยวหนึ่ง เห็นหลอดไฟประหยัดพลังงานสว่างโร่ส่งแสงขาวผ่านช่องหักพังนั้นออกมา

เจย์ อิสฟาเกลตัวปลอมเดาะลิ้นอย่างขัดใจ ซาคอนรีบผละออกจากกระจกใหญ่มายืนจังก้ากลางถนน มือซ้ายล้วงกระเป๋ากางเกง ไม่ให้อาวุธสำคัญปรากฏต่อหน้าศัตรูที่ย่างสามขุมใกล้เข้ามาทุกที เงาร้ายเสกรองเท้าส้นสูงออกมาคู่หนึ่ง สภาพหนังวัวสีดำมันปลาบยังดูใหม่จนแน่ใจว่าเจ้าของเดิมคงเพิ่งเคยใส่ไม่กี่ครั้ง ส้นรองเท้าสูงสี่นิ้วครึ่งนั้นทำจากเหล็ก มือสีดำสนิทพลิกขยับให้ปลายเรียวแหลมชี้ตรงมาด้านหน้า โลหะเงาสว่างวาบสะท้อนแสงขาวจากป้ายธนาคารที่เพิ่งชำรุดไปหมาดๆ ราวกับเป็นคมหอกศักดิ์สิทธิ์ของเทพแห่งสายฟ้า อันน่าสะพรึงกลัว

รองเท้าหนังสีดำที่ไม่ได้ใหม่เท่านั้นถอยหลังช้าๆ ทว่ามั่นคง ตาขวาที่เหลือเพียงข้างเดียวจับจ้องตรงยังคู่ต่อสู้ ภาพความวุ่นวายของเงาและทหารอากาศอีกสองนายที่เฝ้าจัดการมันอยู่เริ่มห่างออกไป กระดาษโพยข้อสอบแผ่นหนึ่งถูกใครสักคนซัดปักคอเงาตัวหนึ่งดังฉับ คงจะเป็นเวนโต้ เขาได้ยินเสียงหวีดดังของสัญญาณเตือนภัยและไซเรนจากรถตำรวจที่ดังระงมจากด้านหลัง เสียงที่แหลมสูงและดังขึ้นบอกว่าเขากำลังเข้าใกล้ด่านตรวจ จะมีตำรวจอีกมากพร้อมมาช่วย ถ้าเกิดเขาสู้ไม่ได้จริงๆ

ซาคอนหยุดเท้า พยายามกลบความกลัวไว้ใต้สีหน้าดุดัน ปลายนิ้วแตะที่อาวุธในกระเป๋า กลั้นหายใจ…สรรพเสียงดูจะเงียบลง ทุกอย่างนิ่งสงบ กระทั่งเงาตรงหน้าก็เช่นกัน

“แน่จริงก็เข้ามาสิวะ!” ซาคอนตวาด

ไอ้เงาบ้านี่เริ่มเหยียดยิ้มอย่างที่เขาเกลียดเป็นที่สุด มันกลอกตามองจากหัวจรดเท้า เท้าจรดหัว แล้วเลิกคิ้วหนึ่งข้าง

“ไม่ ทั้งตัวนายไม่มีค่าอะไรเหลือแล้วล่ะ”

แท่งไม้ที่มองไม่เห็นตีแสกหน้าเข้าอย่างจัง

ไม่ได้ผล… ซาคอนเหงื่อตก ทั่วหน้าชาวาบ เสียงไซเรนก้องดังจากด้านหลังเหมือนนาฬิกาปลุกที่เร่งเร้าอยู่ทุกเช้า เขาอยากจะกดปิดแล้วนอนต่อ แต่ทำไม่ได้…ชายหนุ่มอยากกลอกตาไล่มองทางหนีทีไล่และสิ่งรอบตัวที่พอจะใช้งานได้บ้าง แต่การละสายตาจากไอ้เงาบ้านี่อาจทำให้มันเห็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา

…ไม่ได้

พลันอะไรบางอย่างก็ถูกขว้างผ่านอากาศดังวูบ เรืออากาศโทเบี่ยงตัวเอียงซ้ายกึ่งตะแคง วัตถุนั้นเฉียดผ่านใบหูจนได้ยินเสียงแหวกอากาศดังชัด รองเท้าหนังสีดำคู่เก่าถีบร่างส่งแรงยามออกวิ่งสวนกลับ เงาทมิฬเคลื่อนถอยหลัง มือของมันเงื้อง่าสูง วูบไหวเรียกค้นของที่ขโมยมาให้ใช้งานต่างอาวุธ ซาคอนเห็นรอยยิ้มน่าขยะแขยงของมัน ทิ้งความรู้สึกทุกอย่างไว้ภายใน และพุ่งตรงต่อไป

ด้านหลัง ห่างจากจุดที่ชายตาเดียวเคยอยู่เมื่อไม่ถึงวินาทีก่อนเพียงเล็กน้อย เข็มโลหะจากส้นรองเท้าปักกลางพื้นถนนปูหิน สั่นสะเทือน

มันช่วยไม่ได้… ซาคอนท่องในใจ ขณะเบี่ยงหลบโครงโลหะมวลเบาทรงโค้งแหลมเรียวที่พุ่งตรงมาครั้งแล้วครั้งเล่า อาวุธทรงโค้งนั้นหมุนวนแหวกอากาศ เงาดำซัดสาดคมโลหะอันตรายออกมาราวกับคลื่นสมุทรอันบ้าคลั่ง…เขายังคงวิ่งต่อไป แม้จะยังไม่ทันความเร็วของเงาที่ไม่ถูกจำกัดด้วยแรงเสียดทาน

โครงเหล็กโค้งเรียบปักเรียงกันเป็นทางบนพื้นถนนด้านหลัง มันมีหลายขนาดทั้งเล็กกลางใหญ่ โครงเกือบรอบและโครงเพียงครึ่ง

ยกทรงของผู้หญิงเลมูเอลาจำนวนมากคงสูญเสียการใช้งานไปแล้ว

“อาการลักเพศจะมีพฤติกรรมที่แสดงออกมาอย่างไร?” เสียงชายคนหนึ่งร้องขึ้นดังจากอีกฝั่งหนึ่งของเงา เจย์ อิสฟาเกลที่เป็นสีดำกรีดร้องด้วยเสียงบาดหู มันลอยขึ้นเหนือพื้นแล้วหมุนวนกลับหลัง ผ้าคลุมสีดำจากโอเวอร์โค้ตเลียนแบบปลิวสะบัดก่อนทิ้งตัวลงช้าๆ

เลห์ม ไลเซล กับข้อสอบโอเน็ตของเขา…ยังไม่จบ

“เดี๋ยวๆๆ ข้อนี้ฉันตอบได้!” ซาคอนตอบด้วยเสียงอันดัง…เรียกให้สายตาเย็นยะเยือกของพลทหารที่ยืนอยู่อีกฝั่ง รวมถึงเจ้าเงา หันมามองเป็นตาเดียว

อุบส์

เป็นจังหวะนั้นที่เขากระโจนพุ่งเข้าประชิด! ซาคอนคว้าคอเงาจากที่สูงแล้วกดมันลงสู่พื้น ท่อนแขนแกร่งล็อกลำคอจากด้านหลัง พลิกยึดไม่ให้มันขัดขืนใดๆได้สำเร็จ คิ้วขมวดเกร็ง มือซ้ายจับอาวุธในมือไว้มั่น บรรจงวางมันเข้าที่จุดสำคัญพลันระดมโจมตี เจ้าเงาบิดดิ้นพราดราวกับถูกไฟคลอก มันกระตุกด้วยท่าอย่างประหลาด และกรีดเสียงลั่นดังร้องขอความเมตตาจากผู้มีชัย!

“ก๊ากกก…ฮ่าๆๆๆ เอิ๊กก” …คือเสียงร้องของเงาในขณะนี้ ซาคอนเหงื่อตก ชายหนุ่มหรี่ตาข้างเดียวปิดลงปล่อยให้เหงื่อบนหน้าผากไหลผ่านคิ้วเคลื่อนลงถึงคาง ข้อมือพลิ้วสะบัดไม่หยุดหย่อน อาวุธในมือขยับปลิวเป็นเส้นบาง จ่อเข้าที่ใบหูของเงาร้ายพอดิบพอดี

เรืออากาศโทลืมตาอีกครั้ง มองท่าทางของการถูกจั๊กจี้หูที่แสดงชัดเจนตรงหน้าอย่างเฉยเมย

เขารู้สึกว่ามันโง่เง่าไม่ใช่น้อยที่อาวุธของตัวเองคือสิ่งที่อยู่ในมือนี่ ไม่เข้าใจเลยว่าพวกตำรวจใช้อะไรคิด มันไม่ยุติธรรม…พลังอำนาจของเส้นผมของช่างแอร์ในมือเขา ไม่อาจเทียบเทียมกับโพยข้อสอบโอเน็ตในมือของเลห์มหรือเวนโต้ได้เลย มิหนำซ้ำยังเป็นการโจมตีระยะใกล้มากระดับเผาขน…ชายหนุ่มอยากจะป่าวประกาศให้ก้องคราทอส ว่าเขาต้องใช้ความเสี่ยงมากแค่ไหนกว่าจะเข้าถึงตัวเงาจนเส้นผมนี้แสดงอานุภาพที่แท้จริงได้ เคราะห์ดีที่มันไม่ได้ขโมยอาวุธระยะไกลมาจากใคร ไม่อย่างนั้นเขาคงตาย

ซาคอนหรี่ตาลงมองอย่างไม่สนใจจะกลบความรำคาญของตน ไอ้เงาบ้านี่ไม่หยุดหัวเราะสักที

จะจั๊กจี้อะไรนักหนา ชินไปซะทีสิวะ

ห่า

เลห์ม ไลเซล กับเวนโต้ ดูจะควบคุมสถานการณ์อีกฝั่งหนึ่งได้ ไม่มีเสียงเงากรีดร้องหรืออะไรกระทบกระแทกแตกหักอีกแล้ว นอกจากหม้อแปลงไฟฟ้าที่เพิ่งระเบิดดังตูมไปสดๆร้อนๆจาก…อืม…ขวานยักษ์ที่เงาตัวหนึ่งคายออกมา ขวานนั้นใหญ่และหนัก คมของมันบากเข้าตัดกลางตัวหม้อแปลงแทบจะขาดครึ่ง ตัวด้ามประดับตกแต่งดุนตราอย่างดี บ่งชัดว่ามันคงจะไปขโมยมาจากคนสำคัญสักคน

ขวานเหล็กร่วงจากหม้อแปลงที่ซ่อนไว้ข้างกำแพง กระทบหินปูพื้นดังสนั่น ฝุ่นจากหินกะเทาะฟุ้งขึ้นในอากาศชั่วขณะ ซาคอนยังขยับเส้นผมในมือ เขารู้สึกเมื่อยมากระหว่างนั่งยองๆบนตัวเงาดำที่หัวเราะไม่หยุด เงยหน้ามองเพื่อนร่วมงานทั้งสองที่่หันมาตรวจสอบความเรียบร้อย เวนโต้ยกนิ้วโป้งพร้อมยิงฟันให้ ก่อนจะผละไปร่ายเวทมนตร์เสียดสมองตามโพยกำราบเงาบางตนที่ยังไม่ยอมแพ้แต่โดยดี

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นเสียงพื้นรองเท้าตบหนัก ก้าวย่างกึ่งจะกระทืบ แต่เสียงนั้นต่างจากเดิมที่ซาคอนเคยได้ยิน เหมือนกับขาข้างหนึ่งใช้งานได้ไม่สมบูรณ์ ฝีเท้าจึงดังไม่เสมอกันอย่างเคย เรืออากาศโทก้มหน้าเล็กน้อย ส่งสายตากราดมองผ่านเหนือบ่าตนไปด้านหลัง เห็นชายเสื้อเชิ้ตสีเทาหลุดลุ่ย และเสื้อโค้ตยาวสีดำที่ถูกห่อไว้กับแขนข้างหนึ่ง ขานั้นก้าวลำบากเหมือนคนเจ็บจริงๆดังคาด

“หายหัว…” กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง “…เป็นอย่างไรบ้างครับท่าน นาวาอากาศโท”

“ไม่ยากเท่าพวกคุณ” นี่คือ เจย์ อิสฟาเกล ตัวจริงเสียงจริง…น้ำเสียงยังเย็นชา ราบเรียบ ไร้อารมณ์เหมือนเคย

แต่เขายังสงสัย “ท่านไปทำอีท่าไหนมาถึงบาดเจ็บได้ครับ” ลืมสงวนน้ำเสียงให้นอบน้อมสักครั้ง ช่างมัน

ไม่มีคำตอบสำหรับคำถาม นอกจากความรู้สึกหวาดหวั่นจนสันหลังวาบ และสายตาเย็นเยียบที่ซาคอนไม่กล้าแม้แต่จะมอง

คราบเลือดเกรอะกรัง ‘ลอย’ ผ่านอากาศตรงหน้าไป ตรงสู่ใจกลางจัตุรัสที่ยังไม่สงบเต็มร้อย อะไรบางอย่างไล่กระชากคอเงาทีละตน เรียงกันไล่เรื่อยจนถึงเขตที่เลห์มและเวนโต้ยังควบคุม เงายังเคลื่อนไหวแปลกประหลาดเหมือนมีใครสักคนบีบคั้น จนกระทั่งมีตนหนึ่งคายอะไรบางอย่างออกมา

หัวกวางถูกพ่นออกจากร่างของไหลข้นคลั่ก วางนิ่งอยู่บนพื้น มันลอยขึ้นช้าๆ แล้วประดับอยู่กลางอากาศในระดับประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรจากพื้นดิน กวางสวมหัวบิดหันรอบตัว มองมาทางซาคอนและเจย์ ก่อนจะพยักหน้าให้

“แรนดอล์ฟนี่หว่า!” ซาคอนเผลอยิ้มออกมาเมื่ออุทานเรียกชื่อเพื่อนร่วมงาน ก่อนจะมีใครคนหนึ่งสะกิดบ่า

“ครับ?”

ตำรวจนายหนึ่งค่อยย่อลงนั่งข้างตัว กล่าวขอบคุณเขา และบอกให้ลงจากตัวเงาได้ เพราะกุญแจมือวิเศษของตำรวจอยู่ที่นี่ เงาจะอยู่ในความควบคุมอย่างดี ซาคอนจึงก้าวลง มือยังคอยขยับเส้นผมบางที่ใบหูเงาตลอดเวลา มองกุญแจมือวาววับที่สับเข้าที่ข้อมือสีดำดังกริ๊ก เขาแสยะยิ้มกึ่งจะเยาะเย้ยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…ไม่รู้ว่าจะเยาะเย้ยอะไร แต่อยากจะทำ

ซาคอนเงยหน้า เจย์ยืนค้ำหัวพวกเขา สายตานั้นเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็งบนเทือกเขาแห่งฟรอเซนไฮด์ ปกติเรืออากาศโทจะรู้สึกกลัวจนหัวแทบหดกลับเข้ากระดองซึ่งไม่มีอยู่จริง แต่ในครั้งนี้ ดูเหมือนเป้าหมายของสายตาพิฆาตนั้นจะไม่ได้อยู่ที่เขา…ตำรวจแปลกหน้าสองสามนายที่กระจายกันเข้าคุมตัวเงาคือจุดปลายสายตา นัยน์ตาคมกริบสีดำสนิทที่เย็นชานั้นดุดันราวจะฆ่าคนได้ และดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจระดับหนึ่ง ว่าเจย์กำลังรู้สึกอะไร เพราะอะไร

เขาอดมองขาข้างขวาของผู้บังคับบัญชาไม่ได้ กางเกงสีดำพอดีตัวนั้นถูกปิดบังบริเวณต้นขาด้วยแขนขวาที่ถูกหุ้มด้วยเสื้อคลุมยาวสีดำ แต่สีดำที่แท้ย่อมต่างจากสีคล้ำของเลือด มันแนบชิดกับกล้ามเนื้อด้านใต้ แห้งติดเกรอะกรังเป็นแผ่นใหญ่อย่างที่เสื้อคลุมยาวเพียงใดก็ปิดไม่มิด

เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกใจ

เจย์กล่าวขอบคุณตำรวจที่มาช่วยเหลือด้วยเสียงอันราบเรียบและใบหน้านิ่งสงบ เขาไม่ขยับอะไรมากนัก ยกเว้นเมื่อโยนส่งกางเกงในขาดๆตัวหนึ่งให้แรนดอล์ฟที่ตามหาชุดตัวเองจนเจอแล้ว มนุษย์ล่องหนหัวกวางเข้าสมทบที่บริเวณจัตุรัส เงาที่อยู่รวมตัวกันหนาแน่นถูกตำรวจทั้งแบกทั้งลากออกไปเป็นขบวน ซาคอนได้แต่มอง…มองผ่านร่างเงาที่บอบช้ำและศิโรราบโดยดีแล้ว ถูกกุญแจมือวิเศษดึงรั้งให้เคลื่อนตาม เข้าไปกองกันในรถตู้ขนส่งนักโทษจนเต็ม ก่อนตำรวจจะลั่นกลอนประตู และขับพาออกไป

มันคงจะจบด้วยดี

ถึงแม้จะมีคำถามค้างคาอะไรมากมาย…แต่อย่างน้อยเวลานี้ก็คงจะจบด้วยดี

ผู้มาใหม่อีกคนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหยุดข้างๆ แล้วหอบหายใจรุนแรง ใบหน้าขาวเนียนที่รองพื้นและแป้งฝุ่นหลุดลอกไปหมดแล้วขึ้นสีแดง…โจเซฟ ลาโดริน มาถึงในที่สุด ตำรวจหนุ่มเข้าประชิดเจย์ที่เหลือบมองด้วยหางตา “นี่ คุณ! ให้ฉันพาไปโรงพยาบาลเถอะ ฉันไม่อยากบังคับ แต่ช่วยกรุณาไป…ได้ไหม” ดวงตาสีเขียวมรกตสดสวยช้อนมองชายร่างสูงกว่าอย่างติดจะออดอ้อน เป็นห่วงเป็นใย และจริงใจอย่างเหลือล้น

ถ้าเพียงแต่อีกฝ่าย จะไม่ใช่…เจย์ อิสฟาเกล

“ไม่เป็นไรครับ ผมยังกลับได้” เจย์ตัดบทอย่างห้วนแล้ง เขาจ้องมองตอบตรง ไม่ละสายตา เพราะจะเป็นอีกฝ่ายที่ต้องหลบตาเสียเอง “ขอบคุณ”

ความชุลมุนของเงาที่โถมกระหน่ำบริเวณจัตุรัสกลางเมืองเลมูเอลาสงบลงโดยสมบูรณ์แล้ว รถตู้ตำรวจสำหรับบรรทุกอาชญากรแล่นหายไปคันแล้วคันเล่า รถยนต์ที่จอดทิ้งไว้กลางถนนได้รับการติดต่อเจ้าของที่แท้จริงให้มาแสดงตัวตนจนครบทุกคัน สิ่งของต่างๆที่ร่วงเกลื่อนกลาดมีตำรวจหนึ่งทีมเก็บรวบรวมไว้พร้อมจดบันทึกลงทะเบียนของหายซึ่งจะประกาศตามหาในวันพรุ่งนี้ หน่วยช่างไฟฟ้าเข้ามาซ่อมแซมความเสียหายอย่างรวดเร็ว ขณะนี้บันไดสูงพาดเต็มข้างตึก สะเก็ดประกายไฟและสายไฟหุ้มยางหนาหลายม้วนแผ่พาดเต็มทั่วขนานกับพื้นถนนปูหินใจกลางเมืองเลมูเอลา

“เครื่องบินที่ไหนจะปล่อยคุณขึ้นไปครับ นาวาอากาศโท” โจเซฟย้อนคำ “ฉันว่ามันไม่น่าใช้เวลาอะไรมากเลยนะ…ไปแค่ห้องฉุกเฉินนิดเดียวเอง…จะได้ไม่ต้องเจ็บกลับไป”

เจย์เลิกคิ้วสูง

“ถ้าผมมีข้อแลกเปลี่ยน?”

โจเซฟชะงัก ซาคอนเองก็ชะงัก เลห์ม เวนโต้ และแรนดอล์ฟที่เสร็จจากการช่วยตำรวจเก็บกวาดก็ชะงัก

…มีใครในโลกที่อีกฝั่งเสนอความช่วยเหลือแล้วไม่ยอมรับ ซ้ำยังจะขออะไรเพิ่มอีก…

อะไรของมัน

“…อะไรเหรอครับ”

“ผมอยากรู้” ทุกอย่างในตัวเจย์เย็นชาและไม่เป็นมิตร “เงาที่พวกผม และทหารอีกสองกองทัพ เสี่ยงเข้าไปสู้ ให้พวกคุณทำงาน…ง่ายๆ…”

เวนโต้ก้าวเข้ามาใกล้ เธอสบตาโจเซฟนิ่ง พลางไสถุงย่ามบรรจุของวิเศษคืนให้…ให้กับเจย์ที่หันมองและพยักหน้า รับถือไว้ด้วยมือข้างซ้าย ก่อนจะเหลือบมองตำรวจชั้นประทวนที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาสีเขียวคู่งามฝืนมองอย่างอดทนที่สุดเท่าที่ตำรวจนายหนึ่งจะกระทำได้ แต่เจย์ อิสฟาเกล ที่จ้องมองมาอย่างไม่เกรงใจยิ่งส่งสายตาเสียดแทงลึก ราวจะระเบิดสมองอีกฝ่ายให้แหลกเละเป็นจุณลงกับตา

ริมฝีปากบางยักขึ้นเล็กน้อยอย่างเหยียดหยาม แค่นหัวเราะในลำคอ

“…พวกคุณเอาไปทำอะไรครับ สิบตำรวจเอก โจเซฟ ลาโดริน”

“เงาน่ะ พอฉันจับไปได้แล้ว จะต้องพามันไปเข้าห้องขังสำหรับเงาที่สถานีฯ” โจเซฟพยายามอธิบาย ลอบเม้มปากเล็กน้อยทั้งที่ไม่มีลิปกลอสเหลืออยู่แล้ว “เราเอามันจับไปขังไว้ก่อน…ส่วนจะทำอะไรขึ้นกับว่าเบื้องบนจะบัญชามา ฉันเองก็แค่ชั้นผู้น้อย ไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรขนาดนั้น…แค่พวกเงานี่สร้างความเดือดร้อนให้ประชาชน ก็พอจะให้เรามาปราบปรามแล้วไม่ใช่เหรอคุณ”

เจย์มองนิ่ง พูดด้วยน้ำเสียงยานคาง “ครับ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย…และอยากให้คุณรู้ไว้อย่างหนึ่ง”

นาวาอากาศโทหนุ่มหันมองเพื่อนร่วมงาน ภารกิจนี้แม้จะใช้เวลาน้อย แต่ก็กินพลังงานทั้งกายใจอย่างมาก…เขามองเห็นนาวาอากาศโท เวนโต้ อกิเล่ร์ สาวแกร่งที่ยืนหยัดอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด ผู้ที่เข้าต่อสู้กับเงาเป็นคนแรก เปิดโอกาสให้คนอื่นได้สังเกตและใช้ความรู้ที่เพิ่มเข้ามา ทั้งที่ยังไม่แน่ใจคุณสมบัติของมันมากนัก ด้วยข้อมูลที่ได้รับน้อยนิดเหลือเกิน แต่เธอก็ทำ…เขามองเห็นเรืออากาศโท แรนดอล์ฟ เจเกอร์ มนุษย์ล่องหนที่ถูกเงาปล้นทุกอย่างจนหมด แรนดอล์ฟใช้ชีวิตอย่างยากลำบากตลอดวันนี้ ทั้งลำบากในการสื่อสาร และการเคลื่อนไหวทั้งปวง อย่างไรก็ตาม มนุษย์ล่องหนยังอุตส่าห์ทำเต็มที่เพื่อช่วยเหลือเพื่อนร่วมทีมให้มากที่สุด ยังยึดถือภารกิจเป็นที่หนึ่ง ไม่ใช่ตนเอง…

เขามองเห็น…เลห์ม ไลเซล พลทหารที่ทุ่มเททั้งความคิดและแรงกาย แม้ในยามคับขันก็เข้าต่อกร วางแผนการชั้นยอดได้ในชั่วเสี้ยววินาทีแห่งความเป็นความตาย พลิกวิกฤตเป็นโอกาส ไม่ยอมแพ้แม้สถานการณ์รอบตัวจะเลวร้าย และสิ่งที่ตนมีอยู่ในมือนั้นยากจะต่อกรกับศัตรูเพียงใด…เขามองเห็น เรืออากาศโท ซาคอน เซฟิรอส ความช่างวิจารณ์ของซาคอนทำให้ใครหลายคนได้ฉุกคิด เทียบกันในหมู่ทหารอากาศที่มาด้วยกัน สถานการณ์ของซาคอนเรียกได้ว่าสิ้นหวังที่สุด เรืออากาศโทได้รับอาวุธที่ด้อยประสิทธิภาพราวชะตากรรมกลั่นแกล้ง ทั้งย่ำแย่ และเป็นการต่อสู้ที่ไม่ถนัด แต่ซาคอนก็เลือกจะพุ่งเข้าหา ใช้ทุกอย่างที่มีเอาชนะศัตรูจนสำเร็จ…

รอยยิ้มปรากฏขึ้นชั่วพริบตา ก่อนจะจางหายไปเหมือนเป็นเพียงภาพหลอนจากความเหนื่อยล้า

เจย์เบือนหน้าจากเพื่อนทหาร หันกลับมาประจันหน้ากับตำรวจหนุ่มผมแดงที่เริ่มฉายความเครียดกดดันออกมาอย่างชัดเจน นัยน์ตาสีดำคู่นั้นยังจ้องลึก และรีดเค้นจนพอใจ

ใบหน้าเย็นชาค่อยแสยะยิ้มชั่วร้ายอย่างเคย และเสียงทุ้มต่ำค่อยเอ่ยขึ้น…ชัดเจนทุกถ้อยคำ

“กองทัพอากาศ ยินดีช่วยเหลือคุณเสมอครับ”


------


[Quest] Mystery Shadow I

For the Air Force



[END]



ของสาคร สุดท้าย
[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Sakon1_zpsc037d932


สำหรับReport รวม
ที่นี่เลยค่ะ
http://dcerulea.exteen.com/20130530/ebf-mystery-shadow-i-report







ก็…

จบซะทีค่ะ สำหรับซีรีส์มหากาพย์เงาอันยาวนานนี้

สิริรวมกันประมาณ 30+ หน้าเอสี่เลยทีเดียว

หวังว่าจะแสดงถึงอะไรหลายอย่างผ่านเนื้อเรื่องได้นะคะ *ฮี่*

ขอขอบคุณเพื่อนร่วมทีมด้วย ทั้งสาคร เลห์ม เวนโต้ แรนดอล์ฟ กับคุณตำรวจสาวแสนสวยโจเซฟ เนอะ ที่อุตส่าห์ส่งตัวละครมาร่วมหัวจมท้าย ปู้ยี่ปู้ยำ…ไม่รู้ว่าหลุดคาฯอะไรใครหรือเปล่า แต่เราพยายามจะให้คงคาฯที่สุด ที่สำคัญเขียนไปแล้ว เพราะงั้นมันคงไม่หลุดค่ะ //เขร้มห์ //โดนตรฟฟฟฟฟฟฟ

ประทับใจแมก

ติชมได้ตามสะดวกค่ะ

ขอฝากกองทัพอากาศแห่งคราทอส ไว้ในใจทุกคนด้วยนะคะ /โค้ง



All hail Edgar!












Rule Kratos, We Shall.


//หัวเราะตัวร้ายด้วยเสียงของเจย์ อิสฟาเกลจากไป
ขึ้นไปข้างบน Go down
http://findarato.exteen.com
กีบแก้ว
Admin
กีบแก้ว


จำนวนข้อความ : 17
Join date : 14/10/2013
Age : 110
ที่อยู่ : ฟาร์มยูนิคอร์น

[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: Re: [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela   [Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela Icon_minitimeTue Feb 25, 2014 2:51 pm

กรี๊ดดดดด อย่างอลัง ดีจังเลยค่ะ อัพใหม่ให้ดูในบอร์ดได้ด้วย ขอบคุณมากค่า ^^

AND YES, INDEED..



Rule Kratos, We Shall.
ขึ้นไปข้างบน Go down
 
[Quest-Mysterious Shadow I] Operation Lemuela
ขึ้นไปข้างบน 
หน้า 1 จาก 1

Permissions in this forum:คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
 :: Members Zone :: Air Force-
ไปที่: