[Main Quest] Saving Oneself - เควสมิติเวทแปรปวน #2175

[MAIN] Saving oneself - เควสมิติเวทแปรปวน
ยุคที่ไป : อังกฤษ ยุคปฏิวัติอุตสาหกรรม (ลอนดอน)
จำนวนเวลาที่หายไป : 3 เดือน 17 วัน
หมายเลขทหาร : 2175
ชื่อตัวละคร : ดีฟอล จี.

01 - สมุดบันทึกของคนไข้
02 - ตารางกำหนดวันนัดและกิจกรรมสำคัญสำหรับคุณหมอ
03 - สมุดบันทึกของคนไข้

---------------------------------------------------------------------

       เสียงลมทะเล เสียงคลื่นสาดกระทบฝั่ง ทำให้เขารู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังกลับบ้าน จียังอยู่บนผืนทราย
เขาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นอย่างช้าๆและพบว่านี่คือบ้าน บ้านที่ไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป ที่ๆเขาต้องการเดินทางกลับมาโดยตลอด
ไม่ต้องมีการยืนยันใดๆทั้งนั้น ในใจนึงเขานึกเป็นห่วง...กังวลว่าในช่วงเวลา 3 เดือนเศษที่เขาได้หายไปนั้นหลายๆคนจะเป็น
ยังไงบ้าง โดยเฉพาะเธอและเธอ พอนึกขึ้นได้ใจก็กลับกลัวขึ้นมา

สงครามดำเนินไปถึงไหนต่อไหนในระหว่างที่เขาไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างลำบากหนักหนากับต่างถิ่น

สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปได้อย่างน่ากลัวที่อาจจะเกิดขึ้นแล้ว

หรือแม้กระทั่งความคิดที่ว่าเธออาจจะตายไปในระหว่างที่เขาไม่อยู่แล้วก็ได้

แต่ไม่...มีบางสิ่งที่เขากำชับให้เธอพกติดตัวไว้เสมอ และสิ่งนั้นก็เหมือนเครื่องติดตาม เขาพบกับเธอในที่สุดและได้รู้ว่าเวลา
ที่หายไปนั้นสั้นกว่าที่คิดแต่กลับทรมานคนตรงหน้าเหลือเกิน 3 วันที่หายไป กับ 3 เดือนที่หายไปนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
เขาช่างพูดช่างจาผิดปกติ คงเป็นเพราะไม่ได้พูดกับใครเลยเป็นเวลานานเอามากๆ มีบ้างที่ต้องยืนคุยกับกระจกในห้องเพียง
ลำพัง แต่ก็ไม่สามารถทดแทนการพูดคุยกับคนเป็นๆได้เลย

สำหรับสงครามที่เพิ่งจบไป สิ่งที่เขาได้รับรู้ในภายหลังนั้นมีแต่เรื่องน่าเศร้า แม้จะไม่ได้แสดงอาการออกทางสีหน้าแต่ในใจ
กลับรับรู้ได้ถึงความเศร้า การสูญเสีย และความหดหู่

เพื่อนบางคนต้องนอนหลับไหลโดยไม่รู้ว่าจะได้ตื่นเมื่อไหร่ เขาเห็นวิญญาณของใครต่อใครเดินเร่ร่อนไปมา
การกลับมาที่นี่ไม่ได้ช่วยให้สภาพจิตใจของเขาดีมากขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันเหมือนกับการกลับมาเผชิญหน้ากับโลกความจริง
ที่จริงยิ่งกว่าโลกไปอื่นโดยสิ้นเชิง ถึงแม้ว่าจะทำตัวตามปกติ แต่ตัวเขาเองก็ต้องทำการปรับตัวอยู่พักใหญ่ มีหลายคนบอก
เช่นกันว่าเขาดูแปลกตาไป แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นคนๆเดิม

สำหรับศพเดินได้ บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งดี การถูกเนรเทศไปอยู่ตามลำพังโดยทวยเทพที่เคารพทำให้จิตใจของเขาได้รับรู้ว่า
ความเหงา ความคิดถึง และความเศร้าในแบบที่ตนเคยเป็นตอนที่ยังมีชีวิตนั้นเป็นยังไง...

<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3
/นอนคิดรหัสตั้งนานได้ด้วยละ