[Main]Saving oneself (ปิดกระทู้แล้วค่ะ)

Checked
ชื่อเควส : อาหาร #1
เครดิตที่ได้รับ : 50 Cr.
หมายเลขทหาร : #2179
ชื่อตัวละคร : คาโร โรซารอท

อาหารวันนี้ค่อนข้างแปลกตาเป็นพิเศษครับ เพราะมันมาในรูปแบบถุงทึบที่ห่ออย่างดีถึง2ห่อ มองจากข้างนอกไม่รู้ว่าเป็นอะไร
ผมค่อยๆฉีกรอยหยักๆตรงปากถุงใบแรก แล้วก็เปิดถุงออกมา....

แครกเกอร์!?

บ้าน่า... พวกเรามีแครกเกอร์กินกันในป่าเนี่ยนะ....

พอลองเปิดอีกถุงดูก็พบว่ามันคือข้าวโอ๊ต.....
ซักพักเพื่อนของผมก็เดินถือกาน้ำร้อนพร้อมถ้วยมาให้ ผมเลยจัดแจงเทข้าวโอ๊ตใส่ถ้วยพร้อมเทน้ำร้อนลงไป
กลิ่นหอมมาก ต้องอร่อยๆแน่ๆเลยครับ
ผมก้มมองถุงแครกเกอร์ที่ยังเหลืออยู่ในมือ พลางคิดว่าถ้าเอามากินกับข้าวโอ๊ตร้อนๆต้องสุดยอดแน่ๆ

เดี๋ยวนะ... ทำไมมีข้าวโอ๊ตอยู่ในถุงแครกเกอร์หละ

ผมค่อยๆหันไปมองถ้วยที่เทน้ำร้อนลงไปเมื่อซักครู่อีกครั้ง....

ในถ้วยที่วางอยู่ตรงหน้าของผมมีแคร็กเกอร์เละๆจมอยู่ในน้ำร้อน
ผมเทแคร็กเกอร์ลงไปในถ้วยแทนที่จะเป็นข้าวโอ๊ต!

สรุปอาหารวันนี้ - แครกเกอร์ในน้ำร้อน กับ ข้าวโอ๊ตแห้ง (...)

Checked
ชื่อเควส : ออกรบ #1
เครดิตที่ได้รับ : 350
หมายเลขทหาร : #3019
ชื่อตัวละคร : Tristram Laso


รูปเต็มจ้ะ

ช่วงนี้อากาศหน่าวผิดปกติ จึงเลือกเสื้อโค้ตที่มีขนสัตว์มาใส่
พกมีดคอมแบทที่ต้นขาขวา อาจถือไรเฟิลสำหรับซุ่มยิงและเบเรตต้าอีกหนึ่งกระบอก
ซึ่งยังไม่ได้ใช้เลย
สะพายกระเป๋าเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลครึ่งนึงอีกครึ่งเป็นอาหาร

ส่วนรักแร้ที่เรียบเนียนเพราะได้กระสุนและไฟเผาป่าจากอีกสองทัพเฉียดไปมาจนเนียนเรียบไม่ต้องพึ่งแว๊กซ์

-------------------------------------------------------------
ไม่ได้วาดนาน สปีดตกมากมาย ...จะว่าไปยังไม่ได้ทำเควสให้อีกตัวเลย พราก พรุ่งนี้ละกันนะ!

Checked
ชื่อเควส : บาดเจ็บ #1
เครดิตที่ได้รับ : 700 cr.
หมายเลขทหาร : #3167
ชื่อตัวละคร : อัลคอร์ มิซาร์ เอลิเชีย





ความเงียบสงบคงอยู่ไม่นาน

เสียงปืนรัวกระสุนและการกระทบกันของมีดดาบใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

รู้

รู้อยู่แล้วว่ามันต้องมาถึง

มันมาแล้ว



ไม่ใช่ปืนใหญ่

ไม่ใช่ระเบิด

สีขาวและสีฟ้าของเทพธิดาแทรกเข้ามาท่ามกลางสีแดงของวิหคเพลิงอย่างเงียบงัน

แต่ก็มาได้ไม่นานนักหรอก


จะไม่ปล่อยให้พวกมันรุกล้ำเข้ามามากกว่านี้


พวกนาวี


บุตรของมารดาแห่งห้วงสมุทร

เร็ว

คมหอกที่มันถือส่องประกายสีขาวในความมืด

พันจ่าอากาศเอกไม่ยอมหนีไปทั้งที่บอกให้ไปแท้ๆ

ขว้างมีดสั้น พร้อมกับที่เธอหันปากกระบอกปืนเล็งไปที่มัน

ร่างสูงใหญ่เอี้ยวตัว

ลูกตะกั่วเฉี่ยวปลายผมสีทองของมันไปขณะหอกในมือสะบัดปัดมีดออกไป


ล่อมัน ล่อมันให้ออกห่างไปจากที่นี่

ดวงตาสีม่วงของเธอสบมองมา หันหลังวิ่งผ่านพงหญ้าประหนึ่งเข้าใจในสิ่งที่ไม่ได้พูดออกไปนั้น

มันตกหลุมพราง วิ่งห่างออกจากที่ตั้งมั่นของพวกเราตามเธอไป

ตามมันไป

จะไม่ยอมให้มันกลับไปหาแม่ของมันตัวเป็นๆ



...จากสองเท้า กลายเป็นสี่?

สีขาวและสีฟ้าถูกฉีกออก

กลายเป็นสีทองและสีดำ?

เสียงคำรามของมันดังก้องแข่งกับเสียงระเบิดที่อีกฟากของป่า

จะให้มันไล่ตามเธอทันไม่ได้


มีดสั้นถูกขว้างออกไป ปักเข้าที่หลังของสัตว์ร้ายก่อนมันจะกระโจนเข้าตะครุบเธอได้

มันร้องลั่น หันกลับมา

นัยน์ตาสีเขียวสว่างลุกวาวด้วยความโกรธ มุ่งตรงมาทางนี้อย่างที่คาดเอาไว้
เงื้อมีดรับอุ้งเท้าของมันไว้ มืออีกข้างปัดป่ายคว้าปืนพกที่เหน็บข้างเอวขึ้นมาถือ

“คุณอัลคอร์!”

“ไม่เป็นไร”

พูดออกไปอย่างนั้น แต่แรงที่มันกดลงมาทั้งเร็ว...และหนัก… ต้านเอาไว้อีกได้ไม่นาน

เหนี่ยวไกปล่อยกระสุนแล่นเฉียดมันอีกครั้ง อาศัยตอนที่มันชะงักหลบออกมาจากใต้อุ้งเท้าหนักที่กดลงมา

อีกหนึ่งนัดถูกยิงมาจากเธอ ฝังเข้าที่กลางท่อนขาหนา

กระชับมีดเฉือนซ้ำอีกแผลก่อนที่มันจะกลับไปสนใจเธอ-


ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นวาบไปทั่วร่างฉับพลันที่สัตว์ร้ายฝังเขี้ยวบดเคี้ยวไหล่ขวา

เจ็บ เจ็บจนแทบอยากจะขาดใจเป็นลมมันเอาเสียตรงนั้น ใบหน้าของเธอที่อยู่ไม่ไกลนักก็ซีดลงไปในทันใดด้วยความสะพรึงกลัว

เธอรวบรวมสติลั่นไกอีกครั้ง โดนบ้างไม่โดนบ้างตามมือสั่นๆ ที่เล็งยิงมา พร้อมกับมีดที่แกว่งวงด้วยเรี่ยวแรงที่ยังเหลือหมายเล็งจุดตาย

อสูรแห่งเทพธิดาไม่ยินยอม สะบัดร่างแห่งความมืดที่คาเขี้ยวตนออกไป

ความแข็งของโขดหินกระทบเข้าที่หลังศีรษะ ส่งผ่านความเจ็บมากมายเกินกว่าจะคงสติอยู่ได้


เรามาได้แค่นี้เองเหรอ?

คงจะมาได้แค่นี้เอง


“ม-หมายเลข 3123 รายงานตัว-”

เสียงของเธอที่ฟังดูเหมือนจะไกลออกไปทุกชั่วขณะสั่นยามถูกกรอกลงเครื่องมือสื่อสารของกองทัพ

“ช่...ด้วย…คุณ….อร์….บาดเจ็บสาหัส….ใ...ก็ได้ ช่วยที”

เสียงขู่ในลำคอของศัตรูยังวนเวียนอยู่ลางๆ ถ้าเธอไม่รีบหนี เธอจะกลายเป็นรายต่อไป

“คุณหมอ….ช่…..ยค่ะ”

ไม่ต้องสนใจผม

หนีไป คุณเนริเซีย

ตามใครก็ได้ที่เก่งกว่านี้มาไล่มันออกไปที

สีทองสลับดำพุ่งออกไปหาสีแดงที่ยังเหลืออยู่ ก่อนทุกอย่างจะกลายเป็นสีดำ

Checked
ชื่อเควส: บาดเจ็บ #1
เครดิตที่ได้รับ: 700
หมายเลขทหาร: #1190
ชื่อตัวละคร: ธีโอ สไตเนอร์



เป็นนักวิจัยอนู่ดีไม่ว่าดี กระแดะไปลงสนาม โดนยิง.............จริงๆ ก็ไม่หนักเท่าไหร่ ....แต่กากเอง /นักวิจัยอัพแต่Intนี่....... //โดนหามส่งรพ.

Checked
ชื่อเควส: ออกรบ #1
เครดิตที่ได้รับ: 350+350
หมายเลขทหาร: #1145 +#1146
ชื่อตัวละคร: คุณและคุณนายขนมปังขิง

Checked
ชื่อเควส: ออกรบ #
เครดิตที่ได้รับ: 200 + 200
หมายเลขทหาร: #1145 +#1146
ชื่อตัวละคร: คุณและคุณนายขนมปังขิง

13/01/1028

: ที่รักจ๊ะ

: อะไรคะดาร์ลิ้ง

: พรุ่งนี้เราก็ต้องไปรบแล้วนะ

: โอ้ดาร์ลิ้งคะ ฉันกลัวจังเลยค่ะ

: ไม่เป็นไรนะจ๊ะที่รัก ผมจะปกป้องคุณเอง

: ถ...ถ้าเกิดเราตายขึ้นมา แล้วหนูชูการ์ ลูกของเราจะทำยังไงล่ะคะ ต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า....น่าสงสาร

: ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะที่รัก เราไม่ตายง่ายๆ หรอก เชื่อผมสิ

: ฉันกลัว..... เราไม่ได้ทำประกันไว้ด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้น.....

: อย่าไปสนใจพวกประกันหน้าเลือดเหยียดเผ่านั่นเลยนะจ๊ะดาร์ลิ้ง พวกมันไม่เห็นคุณค่าของชีวิตพวกเรา สมควรโดนประนามจ้ะ

: แต่ฉันกังวลจริงๆ นะคะ แล้วระหว่างนี้ หนูชูการ์จัอยู่กับใครล่ะ พวกเราไม่อยู่จะมีใครดูแลมั้ย จะได้กินอาหารครบสามมื้อหรือเปล่า

: ทางกองทัพมีพี่เลี้ยงเด็ก(คนดูแลสัตว์)ไว้ให้อยู่แล้ว เรื่องนั้นหมดก่วงได้เลยจ้ะ

: แต่พวกเขาคงรักและทะนุถนอมลูกของเราไม่ได้ดีเท่าพวกเราสองคนแน่ๆ โอ้ที่รักคะ ถ้าลูกของพวกเราโดนพี่เลี้ยงละเลยจนเป็นแผลในใจขึ้นมา เราจะทำยังไงดีึะ ฉันอยากให้ลูกของเราโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มที่สง่างาม

: บ๋าว?


:  โอ้นั่น ลูกจ๋าของพวกเรามาพอดี มาส่งป่าป๊ากับหม่าม้าสินะลูกจ๋า

: บ๋าว บาว((หิวแล้ว อยากกินข้าว))

: นั่นไง ลูกอวยพรให้พวกเราโชคดีในการรบด้วย ศึกครั้งนี้เราจะต้องไม่เป็นไรแน่จ้ะ

: (ทำหน้าซาบซึ้งเท่าที่ขนมปังขิงชิ้นหนึ่งจะทำได้) โอ้ ลูกรักของแม่ แม่ของคุณหนูมาก หนูเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดของพวกเรา พวกเราจะต้องกลับมาหาหนูแน่จ้ะ (ลูบแผงคอลูกสิงโตอย่างอ่อนโยน)

: บ๋าว บาวววววววววววววววว ((บอกว่าหิวแล้ววววววววว จะกินข้าวววววววววววว))

: ที่รักดูสิจ๊ะ ความรักของเราสองคนส่งไปถึงลูกด้วย


: (ปาดน้ำตาล) โอ้ ลูกรักของแม่ อย่าร้องไห้ไป เราไม่อยากเห็นหนูเศร้าก่อนลงสนามรบหรอกนะ

: บาว.....(ทำหน้าเซ็งที่สุดเท่าที่ลูกทรอมป์ตัวหนึ่งจะทำได้)

: นี่ก็ถึงเวลานอนของล๔กแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งแกที่ที่นอนเอง ที่รักเองก็รีบเข้านอนเถอะจ้ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่สบายเอา


: ...เข้าใจแล้วค่ะดาร์ลิ้ง งั้นฉันไปนอนนะคะ ฉันรักดาร์ลิ้งมากนะ

: ผมก็รักคุณเหมือนกันจ้ะที่รัก

: ดาร์ลิ้ง<3

: ที่รัก<3

: ดาร์ลิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง<3

: ที่รักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก<3




: .............................(คือกูหิว)

Checked
ชื่อเควส : ออกรบ #1
เครดิตที่ได้รับ : 350
หมายเลขทหาร : #3168
ชื่อตัวละคร : เอสพิด้า คริน


ใส่ชุดเครื่องแบบเดิมนี่แหละ เปลี่ยนเสื้อด้านในเป็นเสื้อมีฮู๊ด
อาวุธก็.. ปืน กับลูกกระสุนคาดใส่เอวไว้

Checked
ชื่อเควส: ออกรบ #4
เครดิตที่ได้รับ: 200
หมายเลขทหาร: #2179
ชื่อตัวละคร: คาโร โรซารอท

ไหนๆจะไปรบทั้งที จะไม่บอกพ่อก็ไม่ได้แฮะ ลองโทรกลับบ้านหน่อยดีกว่า...



"นี่.. เดี๋ยวผมจะต้องไปอิคดราซิลหละ"
"หืม? ...นาวีมีแผนจะยึดอิคดราซิล?"

อะ...พ่อผมรู้ทัน

"อื้ม คิดว่าคงปะทะกับทัพอื่นด้วยฮะ"
"อา เตรียมตัวไปดีๆหละ แกยิ่งซุ่มซ่ามๆอยู่ด้วย"

พ่อครับ อย่าเอาเรื่องสมัยเด็กมาพูดนะ ....

"เห! นี่ผมเป็นเรือโทแล้วนะครับ ไม่ซุ่มซ่ามแล้วนะ!!"
"ไม่มีทาง ได้ข่าวว่าไม่กี่เดือนที่แล้วยังถูกลอบยิงอยู่..."
"....พ่อรู้ได้ไงครับ?!"
"เพราะฉันเป็นพ่อแก"
"..."

เป็นความจริงที่ผมโดนลอบยิง ถึงตอนนี้จะไม่เป็นอะไรแล้วก็เถอะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าพ่อน่ะรู้แทบทุกอย่างเกี่ยวกับผม

"แกน่ะซุ่มซ่ามไม่พอ ยังขี้ลืมอีก อย่าลืมเอาอาวุธไปหละ ไปรบทั้งทีไม่มีอาวุธ อายเค้าตาย..."
"พ่อครับ ลูกชายสุดรักสุดหวงขอพ่อกำลังจะไปออกรบนะครับ..."

ความจริงก็รู้แหละว่าเป็นเรื่องปกติของพ่อที่ชอบแซะผมอยู่เรื่อย... บางทีคงอยากหาเรื่องคุยกับลูกชายแต่ไม่รู้จะคุยอะไรดีก็ได้มั้ง
แต่ว่าตอนนี้ ผมกลับรู้สึกได้ว่าพ่ออยากจะพูดอะไรนอกจากนี้อีก...

"เดี๋ยวจะมีประชุมต่อหละ ขอวางสายก่อนนะฮะ"
"อืม ตั้งใจประชุมด้วยหละ อย่าหลับนะ"

Checked
ชื่อเควส: ออกรบ #4
เครดิตที่ได้รับ: 200
หมายเลขทหาร: #3168
ชื่อตัวละคร: เอสพิด้า คริน



เพื่อเตรียมตัวสำหรับเดินป่าครั้งนี้ ผมพกเสบียงไปด้วยนิดหน่อย เพราะคิดว่าจะหวังพึ่งหน่วยเสบียงอย่างเดียวไม่ได้
บางทีเราอาจจะหลงทาง หรือหลงกับคนอื่นด้วย เพราะงั้นเอาแผนที่ กับเข็มทิศ ไปด้วยดีกว่า
อ่าจริงสิ ตอนเดินป่าอาจจะหิวน้ำได้ งั้นเอากระติกน้ำไปด้วย

และอีกอย่างที่ขาดไม่ได้ ...!


น้ำตาลเป็นแหล่งพลังงานที่ดี แถมพกพาง่ายด้วยนะครับ!

ผมไม่ลืมที่จะเช็คอาวุธให้เรียบร้อย ทั้งปืนสองกระบอกที่ใช้อยู่ประจำ รวมถึงอาวุธอื่นๆจากคลังอาวุธด้วย
ผมคิดว่างานนี้ดูท่าจะหนักพอสมควร เลยเตรียมกระสุนไปเยอะมากๆ ยังไงก็ต้องสำรองไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย
เพราะถ้าหากพลาดเมื่อไหร่ ก็อาจจะตายได้ทันที



จริงสิ ตอนก่อนจะออกเดินทาง ผมเจอคุณเคลสต้าด้วยหละ
เธอเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่สอนอะไรหลายๆอย่างให้กับผมเลย

Checked
ชื่อเควส : ออกรบ #1
เครดิตที่ได้รับ : 350
หมายเลขทหาร : #1236
ชื่อตัวละคร : ซิฟอส คริน


ใส่ชุดทหารเดิม แต่มีเสื้อโค๊ทกับผ้าพันคอเพิ่ม ก็มันหนาวอ่ะ
อาวุธ ปืนกล กับดาบ

Checked
ชื่อเควส: ออกรบ #4
เครดิตที่ได้รับ: 200
หมายเลขทหาร: #1236
ชื่อตัวละคร: ซิฟอส คริน

ก่อนจะไปอิคดราซิล สิ่งที่ผมเตรียมตัวก็คือการศึกษาเส้นทางที่จะไปครับ
ผมได้รับแผนที่พร้อมกับแผนการรบจากกองทัพมาอ่าน
ดูท่าว่าป่าอิคดราซิลนั้นจะอันตรายกว่าที่คิด นอกจากจะต้องระวังทัพอื่นแล้ว ยังต้องระวังสัตว์ป่าด้วย
ทางที่ดีผมควรจะพกอาวุธง่ายๆอย่างมีดพับไปด้วย

อุปกรณ์ปฐมพยาบาลก็สำคัญ บางทีแผลเล็กๆอาจจะจัดการเองได้ ไม่ต้องพึ่งหน่วยพยาบาลมากเกินไป
เพราะงานนี้คงมีคนบาดเจ็บมาก หากอะไรที่ผมทำได้เองก็ควรจะทำ
ผมจึงเตรียมผ้าพันแผลไปเยอะๆ พร้อมกับยาอีกบางส่วน

อาวุธที่จะใช้นั้นก็สำคัญ เรียกได้ว่าเป็นส่วนหลักของการรบครั้งนี้
ไม่กี่เดือนก่อนผมเพิ่งได้รับปืนกลหนักมา ถึงจะใช้ยากกว่าดาบ แต่ก็สะดวกในการรบมาก
นอกจากนี้ผมยังไม่ลืมลับคมดาบให้คมกริบด้วย

การเตรียมตัวอย่างสุดท้ายคือโทรไปหาคุณลิลลี่ แม่บุญธรรมของผม
ความจริงสามีของเธอนั้นก็เคยเป็นพลเอกของกองทัพ แต่เสียชีวิตไปตอนที่ทำสงครามกับทัพอากาศ
คุณลิลลี่ค่อนข้างขี้เหงาพอสมควร เธอคงไม่พอใจแน่ๆที่ผมจะไปออกรบแล้ว

ยังไงๆผมก็ไม่ยอมตายเด็ดขาด...

Checked
ชื่อเควส : บาดเจ็บ #1
เครดิตที่ได้รับ : 700 cr.
หมายเลขทหาร : #2179
ชื่อตัวละคร : คาโร โรซารอท

ผมถูกคนจากทัพหลวงล้อมไว้...

ไม่ไหว...

ไม่มีทางฝ่าออกไปได้เลย

แผลจากการถูกโจมตีคราวที่แล้วก็ยังไม่หายเจ็บ

กลายเป็นอุปสรรค์อีก

เจ็บ...

ไม่ไหวแล้ว

ไม่มีแรงแล้ว



สรุปการบาดเจ็บ
แขนหัก หัวแตก มีแผลลึกตามตัวหลายที่ แผลถลอกอีกนิดหน่อย โดนแทงที่ท้อง เสียเลือดจำนวนมาก
ปัจจุบันถูกนำส่งโรงพยาบาล ต้องการเลือดกรุ๊ปOจำนวนมาก สนใจบริจาคได้ที่โรงพยาบา----

Checked
ชื่อเควส: ออกรบ #4
เครดิตที่ได้รับ: 200
หมายเลขทหาร: #1230
ชื่อตัวละคร: Somarliðr Ahlstað

---------------

Having put away a folding knife, he glanced up just to see his, well, friend staring at him from distance, from his desk, with a cup holding snuggly between both hands.

"Kiaq.." He whispered. It was never his habit to speak a long sentence. But weird enough, Sommer seemed to understand every single unspoken word left in that throat gagged with uncertainty.

Sommer then closed his bag and took two or three steps towards Neneq, a friend he somehow 'adopted' a long time ago. "What's with that look, huh?" He chuckled as he was reaching his hand out, taking a cup of milk away from the bear's grasp.
"I'd be away only for a short, short while." Red orbs stared into dark ones. A scarred hand gently stroked silky, thick hair with black strands. "I'd be back before you know it."

Neneq bit his lips. Then pursed. Then bit again.
He seemed to be choking on words again, before looking up at his caretaker.


"But.. Kiaq... What if you die? You know well that you are but a weakling, .... don't you?"

---------------

It was after an hour or so that he finally took off his office, having finally settled that foul mouth on Neneq down. It wasn't that he hate the boy or anything- he just could but keep caring for him, in spite all the quarrels and fight they have had. It was a foul mouth alright, but oh he knew that Neneq didn't want him dead, unless he's the one doing so.

And it was with those long strides without looking up that bumped him against someone.

"Whoa----.." He was stunned from the bump, before looking up, and almost puke his lunch out.

"--- E.. Excuse me," He bowed. "I'm terribly sorry, Sir."
In front of him was a Lieutenant General with grayish blonde hair, the one he had never seen before.

"Where are you going?" He seemed to be taking no notice of earlier incident and just stared black uninterestedly. "Battlefield?"

"Sir," Sommer half nodded and bowed. "Yggdrasil, Sir."

The superior one then took a short pause, seemingly pondered, and smile just briefly before walking away.
"Don't die then. There'll be no one to save you there."


"....... .. Yes, Sir... ?"
He turned around just to take a look at the man who was walking away. His brows then furrowed in curiosity.
There seemed to be a lot of people predicting his death just in one day.

---------------

Checked
ชื่อเควส : อาหาร #1
เครดิตที่ได้รับ : 50
หมายเลขทหาร : #2087
ชื่อตัวละคร : Fang Canolos

ไข่ปิ้ง

วันนี้ปืนขึ้นไปขโมยไข่จากรังนกที่อยู่บนหัว ฉันมองไม่ออกว่ามันคือไข่นกอะไร
ฉันก่อไฟได้คล่องขึ้นแล้ว จากการที่ก่อไฟทุกวันๆ เป็นเวลาห้าวันแบบนี้
ลองเอาไข่ที่ได้จากนกนั่นไปปิ้งดู ออกมาไหม้อีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำพลาดตรงไหน

ช่างเถอะ มันก็กินได้เหมือนกัน

Checked
ชื่อเควส : บาดเจ็บ #1
เครดิตที่ได้รับ : 700 cr.
หมายเลขทหาร : #3004
ชื่อตัวละคร : Scarlet Nightray



โดนบอมบ์ พอใช้เวทไม่ได้ละกากเลย;;w;;

Checked
ชื่อเควส : ออกรบ #2, บาดเจ็บ #1
เครดิตที่ได้รับ : 20+700=720 Credits
หมายเลขทหาร : #3044
ชื่อตัวละคร : อเล็กเซย์ อาร์ด-รี

------


กองทัพอากาศปะทะกับนาวีที่สตอร์มบอร์น

ไฟลุกเผาผลาญผืนป่าแห่งอิกดราซิล ระเบิดทำลายทุกสิ่งเหลือเพียงเถ้าถ่าน ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่นานนัก พื้นที่สนามรบก็เหลือแต่เพียงเปลวเพลิงและเกลียวควัน

นัยน์ตาคู่สีฟ้าซีดนั้นมองผ่านเปลวเพลิง พลอากาศโทมองเห็นร่างทหารของตนแหลกเหลวและกระจัดกระจาย กลิ่นเนื้อและเลือดที่มอดไหม้โชยคละคลุ้ง แต่กองทัพสีฟ้าขาวที่ถูกเขม่าย้อมเป็นสีเทาอยู่อีกไม่ไกล ถ้าฝ่าระยะยิงและระเบิดเหล่านี้ไปได้ สตอร์มบอร์นจะพังพินาศอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มหันมองรอบกาย...ทหารอากาศที่มาด้วยกันกับเขายังคงอยู่ที่นี่ เคียงข้างกัน ตลอดการปะทะอันดุเดือดและยาวนานที่ผ่านมา

ซาคอน เซฟิรอส เป็นหนึ่งในคนที่มาด้วยกัน และได้เห็นว่าร่วงลงกับตา เรืออากาศโทเซฟิรอสเป็นคนที่เขาไม่เคยเห็นความกล้าหาญหรือความเก่งกาจ แต่จากการร่วมงานหลายครั้งหลายครา ชายหนุ่มจึงเชื่อว่าทหารจากไอโอธาผู้นี้เชื่อใจได้ระดับที่ทหารควรจะเป็น ซาคอนเป็นทหารอากาศ ดังนั้นจึงรบเพื่อทัพอากาศ ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม

ดวงตาข้างเดียวที่เหลืออยู่เพ่งผ่านกล้อง เล็งปากกระบอกไรเฟิลสู่ศัตรู ปลิดชีวิตฝั่งตรงข้ามได้สม่ำเสมอ โดยไม่ถูกจำกัดด้วยความพิการใด

อเล็กเซย์รู้ว่าหลังผ้าปิดตานั้นคือดวงตาที่บอดเพราะถูกไฟ

และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้ง ที่ทั้งร่างนั้นถูกเผาด้วยไฟ

ไม่ต้องสงสัยอีกว่าศัตรูจะรู้พิกัดของพวกเขาหรือไม่ เพราะผืนป่าที่เหลือเพียงซากได้เปิดเผยทุกสิ่งให้เห็นแก่สายตาหมดสิ้นแล้ว ชายหนุ่มยิ่งเร่งกองทหารฝ่าตรงไป กำจัดให้มากที่สุด ไม่สนใจว่าจะต้องสูญเสียไปสักเท่าใด

เขาเดินเกมมาไกลเกินกว่าจะถอยกลับ และพวกเขาอาจจะไม่ได้กลับไปอีกแล้ว

เหมือนอย่างซาคอน เซฟิรอส

และอีกหลายคน

ท่อนแขนนั้นแบกปืนคู่ใจ กราดยิงศัตรูที่เริ่มรุกเข้ามา เขาได้ยินแต่เสียงกระสุน ทั้งที่ไม่รู้ว่าของใคร จนกระทั่งกระสุนของเขาเองหมดลง ชายหนุ่มจึงพาดปืนนั้นกลับคืน ก่อนเร้นกายหลังศพที่สวมชุดแดง เร่งเท้าหาที่กำบังอันน้อยนิดที่พอจะมี

อเล็กเซย์เหลือบมองจากหลังต้นไม้ใหญ่ที่ไฟเริ่มมอด ถ่านสีดำเปื้อนคลุ้งไปทั้งร่าง เสื้อคลุมสีแดงหม่นขึ้นสีแดงที่เด่นชัดตัดออกมา เปียกชุ่มไปทั่ว หยดสีแดงข้นไหลผ่านแขนเสื้อนั้นจนถึงฝ่ามือ เปื้อนลงบนพื้นเป็นด่างดวง

ชายหนุ่มไม่เสียเวลาอีกต่อไป เขาสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นปลาบไปทั่วทรวงอก รู้สึกถึงลมหายใจที่ติดขัด ดูเหมือนซี่โครงจะหัก กระสุนบางนัดจะฝังอยู่ภายใน และผิวกายที่โดนเผาจะกินบริเวณกว้างเกินกว่าที่เขาเคยสัมผัสมาทั้งชีวิต

ความเจ็บปวด กลิ่นเลือด เสียงกระสุนและระเบิด หลอมรวมเข้าด้วยกัน เป็นหนึ่งเดียวกัน ภาพที่เขาคุ้นเคยแล่นวาบเข้ามา มันทั้งต่างและไม่ต่าง

แต่วินาทีนี้ ไม่มีอะไรเลยที่สำคัญ

นัยน์ตากราดมองหาตำแหน่งหน่วยรบของศัตรู จนสัมผัสได้ว่าอีกไม่ไกล เบื้องหลังเป็นที่กำบังชั้นดี หน่วยรบนาวีนั้นถอยไปไม่ได้อีก ครั้นจะเดินหน้าก็ติดกำแพงไฟและกระสุนจากกองทัพอื่นๆ

ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบกระสุนที่ยิงตรงมาหมายชีวิต พุ่งทะยานเข้าหาศัตรู ข้อมือทั้งสองขยับนิดหนึ่งเป็นกลไก เคลื่อนปลายมีดที่ซ่อนอยู่ออกมาแล้วตวัดปักเข้าที่ลำคอของศัตรู พลันกระชากออก พร้อมกับน้ำพุสีแดงฉานที่สาดกระเซ็น อีกแขนหนึ่งปัดลำกล้องปืนเบี่ยงทิศกระสุนให้ห่างออกไป ก่อนไสมีดเข้าปาดที่ลำคอว่างเปล่าของอีกคน เขาได้กลิ่นเลือด ได้กลิ่นของชีวิตที่จากไป ไม่รู้ว่าของใคร หรืออาจจะเป็นของตนเอง

เรือนผมสีดำสนิทนั้นเปียกชุ่มด้วยของเหลวสีแดงสด รินผ่านหน้าผากจนถึงคิ้ว

มันเป็นวินาทีที่เขาไม่รู้สึกตนอีกต่อไป

ไม่รู้อีกแล้วว่าตนคือใคร

ใต้อาคมแห่งประกาศิต ร่างนั้นเหยียบย่ำซากศพของทหารนาวี รวดเร็วไม่เห็นเงา ม่านตาสีฟ้าซีดสะท้อนภาพร่างชุดขาวที่อาบไปด้วยสีแดง

ณ ที่นั้น เขาเห็นแต่โลหิตและเปลวเพลิง

ก่อนที่ความรู้สึกร้อนรุนแรงจะเผาผลาญทั่วทั้งกาย และร่างถูกแรงมหาศาลฉีกกระชาก ไม่รู้สึกอะไร

ในวินาทีนั้น มีความเสียดายผุดจากเบื้องลึกของจิตใจ

ความเสียดาย

...และเสียใจ


------

3044 พลอากาศโท อเล็กเซย์ อาร์ด-รี
บาดเจ็บสาหัส
รายงานล่าสุดคือซี่โครงหัก เลือดออกในเยื่อหุ้มปอด กระสุนฝังในช่องอกและช่องท้องไม่ทราบตำแหน่ง บาดแผลถูกเผา 40% ของร่างกาย
ปัจจุบันหายสาบสูญ ระหว่างการปะทะกับกองทัพนาวี

Checked
ชื่อเควส : ออกรบ #1
เครดิตที่ได้รับ : 350 Cr
หมายเลขทหาร : #3023
ชื่อตัวละคร : คาน่อน เอเลแกรนท์




เปลี่ยนรองเท้าบูทคู่เดิมเป็นรองเท้าคอมแบท จากถุงน่องก็ใส่เป็นเลกกิ้งกับกางเกงขาสั้นอีกตัวไว้ใต้กระโปรง
จากที่คาดปืนพกที่ต้นขาก็เปลี่ยนเป็นซองมีดสั้นเสีย ใช้ซองปืนพกคู่แบบที่คาดใต้หน้าอกแทน

สะพายกระเป๋าที่มีอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเล็กน้อย น้ำ อาหารแห้ง และเครื่องกระสุน(สำคัญมาก)ไปด้วย แต่ลืมวาด(...)

อาวุธที่มี - มีดสั้น ปืนพก ชอตกัน ระเบิดมือที่จิ๊กมาอีกลูกสองลูก


คว้าผ้าคลุมมาใส่ในบางสถานการณ์ด้วย

Checked
ชื่อเควส : ออกรบ #4
เครดิตที่ได้รับ : 200 Cr
หมายเลขทหาร : #3023
ชื่อตัวละคร : คาน่อน เอเลแกรนท์


********************************


ตรวจเช็คเครื่องกระสุนที่จะเอาติดตัวไปเรียบร้อย
ตรวจเช็คอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเรียบร้อย
ตรวจเช็คเสบียงเผื่อฉุกเฉินเรียบร้อย

ถึงจริงๆจะเจออะไรก็กินได้ทั้งนั้นล่ะ แต่เตรียมไว้ก็ไม่เสียหาย


ร่างโปร่งคิด มือวุ่นกับการคาดสายรัดซองปืนเข้าใต้หน้าอกก่อนปรับสายให้กระชับพลางมองไปรอบๆห้อง

ลืมอะไรอีกหรือเปล่านะ

ในใจก็ทบทวนสิ่งที่ต้องทำในขั้นตอนสุดท้ายก่อนออกเดินทาง  สองมือลองดึงปืนพกคู่ใจทั้งสองกระบอกออกมาให้มั่นใจว่าไม่มีส่วนไหนติดขัด

ถึงบางครั้งการใช้ซองปืนแบบนี้จะโดนนินทาว่า old fashioned แต่ก็ไม่เห็นจะต้องไปแคร์
ยิงอีกฝ่ายได้ก่อนก็โอเคละกัน

ทดสอบใส่ปืนกลับเข้าซองและดึงออกมาอยู่ครู่หนึ่งเพื่อให้ประสาทสัมผัสกลับมาชินอีกครั้ง คงต้องใช้เวลาสักพักเพราะไม่ได้ออกภาคสนามแบบนี้มานานพอสมควร

ใจหนึ่งก็คิดว่าควรจะโทรไปบอกพี่ชายดีไหม

พี่คลาเวียร์คงเป็นห่วงแทบคลั่งถ้าหากเธอไม่บอกอะไรเขาเลย
ยิ่งถ้าบาดเจ็บกลับมาแบบตอนนั้น เขาคงโกรธเธอไปอีกนานตามเคย

มือบางวางลงบนต้นขาทั้งสอง

ปลายนิ้วยังสัมผัสได้ถึงร่องรอยของบาดแผลภายใต้กางเกงสีดำที่เลือกใส่เพื่อปกปิดมัน

พี่ชายรู้ว่ามีมันอยู่ตรงนั้น แต่ว่าเธอไม่ยอมให้เขาได้เห็น

คิดเพียงแค่นั้นเธอก็ตัดสินใจว่าจะไม่บอก



คาน่อนคว้ากระเป๋าปืน สะพายเป้ขึ้นบ่า แวบหนึ่งที่สายตาตวัดไปมองลิ้นชักที่ภายในใส่ของสำคัญเอาไว้

คลิปติดเนคไทค์ กระดิ่ง และพีซเมคเกอร์ฟรอนเทียร์

ในจำนวนของสำคัญที่เธอใช้เพื่อระลึกถึงเขาคนนั้น มีเพียงส่วนเสี้ยวหักๆของด็อกแท็กที่เธอเก็บติดตัวไว้ตลอดเวลา และจะนำมันไปด้วยให้ถึงอิคดราซิล

จะนำไปด้วยกันทุกที่ จนกว่าจะได้พบชิ้นส่วนของมันที่หายไปในอาร์เจนแลค





หญิงสาวชะงักเมื่อเงาร่างสูงใหญ่ยืนขวางอยู่เบื้องหน้า

"คุณ!"

เธออุทานเมื่อเห็นแวร์ไฮบริดกริซลีย์ที่คุ้นเคยก้มลงมามองด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ถูก

อุ้งมือใหญ่ถูกวางลงบนศีรษะของเธออย่างแผ่วเบา คาน่อนวางมือตัวเองทับลงไปบนนั้นก่อนยิ้มให้
"ไม่เป็นไรน่า"

เขาส่ายหน้า แต่คาน่อนไม่ทันได้เห็น เธอปล่อยมือแล้วอ้าสองแขนกอดเขาไว้

"ไม่ต้องห่วงน่า อาจารย์ ฉันเป็นลูกศิษย์ของคุณนะ"

สายตาของร่างสูงที่ทอดมองลงมามีความรู้สึกต่างๆปนเปกันไป สงสัย ห่วงใย มีวี่แววของการห้ามปรามอยู่ในที  หากแต่ก็ไม่เอ่ยคำพูดใดออกมา
เหมือนที่เคยเป็นมาตั้งแต่ได้รู้จักกัน

เสียงสัญญาณเรียกดังขึ้นจากที่ใดที่หนึ่ง คาน่อนสะดุ้งและผละจากการกอดนั้นในทันที

"แย่ละ ไปช้าแล้ว"

เธอส่งยิ้มแห้งๆเป็นเชิงของโทษขอโพยไปให้ก่อนจะกอดเขาอีกครั้ง เป็นการกอดเร็วๆและตบหลังอีกฝ่ายแผ่วเบา

"ไปก่อนนะคะ ไปไม่นานหรอก แล้วเจอกัน"

คาน่อนว่า ปรายตามองเขาอีกเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะก้าวเท้าวิ่งจากไป


ร่างใหญ่ที่ถูกทิ้งให้อยู่ตรงนั้นได้แต่มองตาม และหวังว่าเขาจะไม่ต้องเห็นเธอในสภาพบาดเจ็บแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง

Checked
ชื่อเควส : ออกรบ #4
เครดิตที่ได้รับ : 200
หมายเลขทหาร : #2148
ชื่อตัวละคร : ดีไนน์ เกรย์


/ตัดจบ
-----------------------------------------------------------------------------------
ของที่เตรียมไป - กระเป๋าสัมภาระบางส่วน / ของใช้จำเป็น / สนับมือกับช้อตกันกระบอกคู่ใจ / กล่องปฐมพยายาลเพิ่มเติม

ปล.คอมมิคนี้โรลไปแล้วและถ้าไม่ตัดจบตอนนี้มันจะฟีลดาวน์/ทรึง

หล่อนบังอาจเอานมเบียดแฟง!! *กรีดมือชี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

Mochi พิมพ์ว่า:

หล่อนบังอาจเอานมเบียดแฟง!! *กรีดมือชี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

/มองดิสเชอริล

Checked
ชื่อเควส : อาหาร #1
เครดิตที่ได้รับ : 50 Credits
หมายเลขทหาร : #3001
ชื่อตัวละคร : เจย์ อิสฟาเกล

------

อากาศยานสีดำทมิฬแล่นเหนือฟากฟ้าอิกดราซิล

เจย์ อิสฟาเกล บินกลับสู่ฐานทัพย่อยที่มัลวาร์ม ภาพผืนป่าที่ถูกกรองด้วยแว่นกันรังสีดูเป็นสีส้มแดงไปทั้งหมด ภายหลังขีปนาวุธพิสัยไกลถูกยิงออกไป เขาไม่ได้ยินเสียงระเบิด แต่ป่าแถบหนึ่งในสตอร์มบอร์นมอดไหม้เป็นจุล เขาเห็นควันทะยานพวยพุ่ง ไม่ได้กลิ่น ไม่รู้สึกระคายเคืองอย่างที่ทหารด้านล่างย่อมรู้สึก

กองทัพทหารหลวงเคลื่อนใกล้เข้ามาแล้ว

อีกไม่นานอาจจะประชิด

ที่มัลวาร์ม ขีปนาวุธศัตรูระบุพิสัยได้ถูกต้องและแม่นยำ กองทัพอากาศสูญเสียไปไม่น้อย กระทั่งกองพลาธิการที่จะนำเสบียงมาก็แทบไม่มีเหลืออีก ชายหนุ่มและเพื่อนทหารที่ภาคพื้นดินจึงต้องล่า พยายามใช้กระสุนให้น้อยที่สุด และได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

กวางป่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีเกินกว่าที่เขาคาดคิด

ไฟแช็คของเขาเริ่มผลาญเชื้อไฟ ที่ฐานอันยังพอจะปลอดภัย เจย์จุดบุหรี่ขึ้นสูบหลังที่กำบัง ปล่อยควันสีเทาจางลอยสู่ฟ้า พร้อมกันกับที่แผดเผาร่างของกวางที่ถูกชำแหละออกเป็นหลายส่วนจนเริ่มเกรียม

สหายของเขาลับมีดที่ใช้คร่าชีวิตสัตว์ป่าตัวนี้จนมันวับ ระหว่างที่เริ่มปันส่วนกันและกัน เนื้อสีแดงแทรกมันเดือดปุด ก่อนจะแห้งเหือด และถูกเสียบแบ่งอย่างไร้พิธีการด้วยมีดพกประจำตน

นาวาอากาศโทไม่แน่ใจว่านี่คือกวางธรรมดาหรือไม่ เนื้อของมันทั้งเหนียวและมีกลิ่นสาบ ทั้งแผ่นหนังที่ถลกแยกออกต่างหากยังมีลวดลายที่ไม่คุ้นตา แต่ตราบใดที่ฟันของเขาบดเคี้ยว และกลืนลงสู่กระเพาะได้อย่างปลอดภัย ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

เวลาของพวกเขากำลังจะหมด

------

Checked
ชื่อเควส : ทัศนศึกษา #1
เครดิตที่ได้รับ : 100 Credits
หมายเลขทหาร : #3001
ชื่อตัวละคร : เจย์ อิสฟาเกล

------



"........." - Jay Isfakel

Checked
ชื่อเควส : บาดเจ็บ #1
เครดิตที่ได้รับ : 700 cr.
หมายเลขทหาร : #1001
ชื่อตัวละคร : ✿✿✿



The cold never bother me anyway~~~~✿✿✿

#แต่กระสุนอะไม่แน่ #เอื้ออออออออออออออ

Checked
ชื่อเควส: บาดเจ็บ #1
เครดิตที่ได้รับ: 700
หมายเลขทหาร: #1230
ชื่อตัวละคร: Somarliðr Ahlstað
---------------


(1)

(2)

(3)

(4)

(5)

(6)

(7)

นิ้วมือกร้านๆยกขึ้นเหนือแผลใหม่ที่กรีดตัวผ่านศีรษะซีกซ้าย ปลายนิ้วค่อยๆขดงอเข้าหาอุ้งมืออย่างไม่มั่นใจราวกับเจ้าของมันกลัวที่จะแตะลงไป เป็นเวลาครู่หนึ่งก่อนที่มันจะกางออกอีกครั้ง และค่อยๆไล่สัมผัสลงบนแผลสีแดงตัดสีขาวราวกับขาของแมงมุมที่ไล่วิ่งอยู่บนผิว ความเจ็บปวดจากแผลยังแล่นวาบขึ้นตามผิวหนังไม่ต่างจากว่ามีใครหยิบหนามสักกำมือหนึ่งสาดใส่เขา

โซแมยร์ลิดร์แค่นหัวเราะออกมาเพียงแค่ชั่วขณะเดียวก่อนจะลดมือลงไป ศีรษะเอียงน้อยๆเพื่อพินิจรูปลักษณ์ของตนที่บิดเบี้ยวยิ่งกว่าเดิม

" .. ถ้าพวกนั้นเห็นคงดีใจ นับวันจะยิ่งเหมือนปีศาจเข้าอย่างนี้"


เขาหัวเราะให้ชายที่ยืนอยู่อีกฟากของกระจกอีกครั้งหนึ่งก่อนจะถอยเดินกลับออกไป




.. และเมื่อคล้อยหลังเขา
พลโทที่เพิ่งบรรจุใหม่ก็ขยับยิ้มพึงใจอยู่ข้างหน้าต่าง

---------------